Rozdział 7

Dobra następny rozdział pisany z przypływem weny. Dodałam zdjęcia do "postaci". I to chyba tyle.

Axl klepnął mnie po ramieniu. Nie wiem co to miało oznaczać, ale oddałam mu waląc go z pięści w ramie.

- Ała – jęknął.

- Hahaha... – zaśmiałam się.

W tym samym czasie Jeffrey oderwał się od mojej przyjaciółki i spojrzał na mnie. Zignorowałam go. Rudy zrobił tak samo jednak jego wzrok mówił sam za siebie, nie był zadowolony. On jest jak baba, nie dawno to się cieszył, że przyjechałam, a teraz to się irytuje. Co za ruda małpa? Siadłam na huśtawce, gdzie nikogo nie było.

Dlaczego James do mnie dzwonił? Dlaczego oni się całowali? O co chodzi Willowi? Nie pojmę tego… Chyba.

Rudzielec siadł na krześle naprzeciwko Marry i Jeff’a. Nosz debil wgapywał się we mnie, jak dziecko w marionetkę. Wymienili kilka słów między sobą i  chwile później brunet dołączył. Przyjaciółka wstała z miejsca, podeszła i usiadła obok mnie. Chłopaki odwrócili się, zaczęli o czymś dyskutować. Nie chciało mi się w to wsłuchiwać. Spojrzałam na brunetkę, uśmiechnęła się do mnie.

- Nie zapytasz się dlaczego całowałam się z Jeffym? – spytała z nie schodzącym z jej twarzy zacieszem.

- Nie. – odpowiedziałam z obojętnością.

- Dlaczego?

- Bo szczerze mówiąc nie obchodzi mnie to, a i tak chłopaki kiedyś się wypaplają. Zwłaszcza jak Will się dowie o co chodzi, to wypapla mi wszystko. – ponownie obojętność w głosie.

- Jeju co ty taka obojętna się zrobiłaś. Kto dzwonił? Duff?

- Nie, James.

- Oj zakochańcu nie przejmuj się nim.

- Niby dlaczego mam się nie przejmować? On był fajny i to naprawdę. Marry ja bez niego nie wytrzymam. Mimo, że minęły 2 dni to ja za nim tęsknię... – zaczęłam swój monolog. W trakcie byłam blisko rozpłakania się, ale obyło się bez zbędnych łez.

Resztę dnia nie chciało mi się ruszyć tyłka i odprowadzać chłopaków do domu. Po dwóch godzinach namawiania, mój upór się ulotnił. Wyszliśmy z podwórka, najpierw podprowadziliśmy Jeffa. O dziwo się nie całowali tylko on uśmiechnął się do niej, a ona na niego spojrzała, podeszła do mnie, wzięła mnie pod rękę i poszłyśmy podprowadzać Will’a, który zrobił tak samo jak przyjaciółka. Jestem w środku! Jestem w środku! Oł yeah! Szliśmy nawijając całą drogę i po całej drodze tak że samochody musiały trąbić aby mogły przejechać. Ale znając rudego to on zaczął im wystawiać środkowy palec, ja się dołączyłam. Co mi tam i tak nie mam za fajnej opinii wśród sąsiadów. W końcu brunetka zaprotestowała naszym poczynaniom i zwróciła na nas uwagę. Jak śmie? My się tutaj dobrze bawimy, a ona nam przeszkadza. Ja jej nie przeszkadzałam jak się całowała z Izzym.

- To już tu? – zawołałam widząc dom Williama.

- Tak to tutaj. – rzekł rudzielec. – A teraz chodź się pożegnać.

Bez żadnych protestów podeszłam do niego i się do niego przytuliłam, objął mnie rękoma. Chwilę później lekko odsunął i mnie pocałował. On mnie pocałował? Czy ja mu na to pozwoliłam? Brunetka zaczęła klaskać, a mi zrobiło się głupio. Osunęłam się jak najdalej od niego, założyłam ręce na piersi. Tak stałam dopóki się nie odezwał.

- Ale o co ci chodzi? – zapytał poważnym tonem.

- Czy ktoś pozwolił ci mnie całować? – zadałam pytanie wścibskim tonem.

- Nie, ale co w tym złego?

- To, że ja ci nie pozwoliłam.

Potraktowałam to z humorem. Co będę gniewać się i złościć na takiego głupka. A niech ma jednego buziaka. Co mi tam szkodzi? Nie zaszkodzi i dobra. Pokręciłam głową uśmiechając się do nich. Chwilę później poszłyśmy do domu śmiejąc się z nas samych.

Wieczorem, przed pójściem spać zachowywałyśmy się jak małe dzieci. Dosłownie tak jak wtedy kiedy mieszkałam jeszcze w Seattle. Zamiast schodzić ze schodów to zjeżdżałyśmy z nich, zamiast jeść normalną kolacje to mama zrobiła nam taką jaką jadłyśmy tam kiedy u siebie nocowałyśmy, czyli kanapki z zerem białym i miodem do tego ciepła herbata z cytryną. Tak jedząc oglądałyśmy koncert Jimiego Hendrixa, później Stonsów dopóki aż nie zasnęłyśmy przy jednej z ostatnich piosenek.

Wstałam cała obolała na kanapie w salonie. Kanapie którą kupiliśmy jakiś miesiąc temu z chłopakami. Ach te wspomnienia… Marry już nie było, a właściwie to rozmawiała z moją mamą w kuchni. Zaszłam tam trzymając się za plecy jak jakaś stara babcia z reumatyzmem, brunetka zaśmiała się, matka podeszła i zapytała co zjemy. Powiedziałam, że nic mi się nie chce. To mama zaczęła mi prawić kazanie na temat dlaczego mam jeść śniadania i że będę gruba. Powiedziałam jej o mojej wadze na co ona się zdziwiła.

- Dziecko ty musisz coś jeść! – zaprotestowała.

- Mamo, nie muszę jeżeli nie chce.

- Prawda, dzieci nie wolno zmuszać do jedzenia. – powiedziała przyjaciółka, uśmiechnęłam się do niej za to że mnie jakoś broni w tej sprawie, bo z matką się nie dogadasz.

- Tak, ale ona musi coś zjeść, jest za chuda.

- Mamo... – rzekłam z irytacją.

- Nie mamo, tylko zrobię wam naleśniki, a wy w tym czasie pójdźcie do salonu, albo z Roxy na podwórko.

- Dobrze, ale z masłem orzechowym, ok ? – zaproponowałam. Marry pokiwała głową, że też by chciała.

- Tak, dziewczynki, a teraz wynocha mi z kuchni. Sio, nie widzę was. – wygoniła nas z kuchni.

Poszłyśmy do salonu, tam gadałyśmy o różnych rzeczach. Nagle przyjaciółka zaczęła temat chłopaków. Szczerze mówiąc nie chciałam o tym gadać.

- Reb muszę ci coś wytłumaczyć...Pewnie się za to na mnie złościsz. – zaczęła.

- Ale niby za co? Jak ja się na ciebie nie złoszczę, Marry. – upewniłam ją. Jednak on się uparła, że jestem na nią zdenerwowana.

- Ale mi to ciąży w głowie.

- No dobra. – westchnęłam.

- No dobra dziewczynka, a teraz słuchaj... – zaczęła. – Wszystko zaczęło się od tego kiedy ty poszłaś odebrać telefon od Jamesa. Ja z Jeffrey’em założyliśmy się, ze jeżeli Will poleci za tobą i z tobą też wróci to ja go pocałuje, a jeżeli przed tobą to odda mi swoją butelkę. Kiedy już wychodziliście my to usłyszeliśmy i było pewne, że on wygrał i będę musiała go pocałować. Później jak zobaczyliśmy wasze cienie obok domu, to westchnęłam i nie chętnie go pocałowałam. Potem dopiero zauważyłam ciebie i Will’a, a Jeff się odsunął. Tak było. Musiałam się tobie wygadać, bo w końcu jestem twoją przyjaciółką, oni tak samo.

- Rozumiem, ale… Dlaczego on się o to założył? – zapytałam patrząc na podłogę.

- Mnie o to nie pytaj. Zapytaj jego co mu chodziło po głowie, kiedy się ze mną zakładał.

- Ok. To jak będę się z nim widzieć to się zapytam.

- Rebecco, Marry, chodźcie na śniadanie! – zawołała mama z kuchni wystawiając głowę przez drzwi tym samym przerywając naszą rozmowę.

- Już! – odkrzyknęłam. – Chodź, idziemy bo nie da nam spokoju.

- Ok. – powiedziała z uśmiechem na twarzy. Poszłyśmy do kuchni, siadłyśmy przy stole i zajadałyśmy pyszne naleśniki mojej mamy.

- Ale dobre. – rzuciła brunetka z pełną buzią. Roześmiałam się, ona po mnie.

- Mogłabyś mi oszczędzić takich widoków. – powiedziałam przez śmiech. My to nigdy nic nie traktowałyśmy na poważnie przy jedzeniu.

Po posiłku zebrałyśmy się na łąki z moim psem. Brunetka go uwielbiała, miałam go już przez przyjazdem do tej wiochy, kupili mi ją rodzice na moje 3 urodziny, tak obym mogła z kim rosnąć i bawić. I tak było, wraz jak ona rosła ja tak samo.

Matka dała mam aparat abyśmy mogły porobić sobie zdjęcia. Taka pamiątka z wakacji. Napstrykałyśmy całą kliszę zdjęć. Przyprowadziłyśmy psa do domu, mama wyjęła mam kliszę, zapakowała tak abyśmy nie naświetliły jej w czasie drogi do fotografa. Także poszłyśmy do niego, i wywołałyśmy zdjęcia, które miały być gotowe na 18 dzisiejszego dnia. W tym czasie kiedy nasze „ pamiątki” się wywoływały poszłyśmy do parku, nad rzekę i po sklepach. Kupiłyśmy jedzenie na tą noc. Mnóstwo słodkiego, słonego, kwaśnego oraz picia. Trzymając po dwie reklamówki w rękach doszłyśmy do domu. Dostałyśmy opierdol o to, że za dużo kupiłyśmy i się spasiemy jedząc to w nocy. Matka, oj matka nie przesadzaj.