środa, 31 grudnia 2014

Takie male coś.

Hej, hej Wszystkim!
Mam dla Was kilka informacji. Może złych, może dobrych. Zależy dla kogo :).
Po pierwsze... Koło świąt miały się pokazać dwa rozdziały. Nie pojawił się. Są zapisane do połowy i czekają na następny rok.
Po drugie... Nie wiem kiedy coś tu się pojawi, bo nie mam weny na kolejny rozdział. Dlatego też troszkę potrzebuję Waszej pomocy. Niby. Chyba dobrze się już nie czuję xD.
No i po trzecie... po trzecie to nie wiem xD

To wesołego, szczęśliwego nowego roku i te sprawy, co nie :D

Trish

piątek, 12 grudnia 2014

Rozdział 45

Rozdział pisany przez trzy godziny. Co jest moim rekordem w ostatnim czasie :D. Strasznie jestem z niego dumna. Ale bardziej dumna będę jak dodam kolejny na następny weekend lub w połowie. Trochę zrobi się atmosfera. Tak trochę świątecznie. Więcej o nim będzie w nim, a teraz zapraszam do czytania! :D


Nie myślałam, że można tak świetnie i tak długo spacerować w obcym miejscu i to jeszcze z przyjacielem, którego zna się od szkoły oraz który wyjawił wszystkie sekrety jakie miał. Albo raczej, które chciał powiedzieć.
Śmiejąc się z głupot jakie wygadywaliśmy przeszliśmy prawie do centrum. Już zaczynało się ściemniać. Więc mój kolega stwierdził martwiąc się, że najwyższa pora do domu.
- Nie chcę jeszcze wracać - rzuciłam robiąc smutną minę.
- Ale już się ściemnia. Nie wiadomo co czai się na nas za rogiem - powiedział z udawaną powagą, lecz po chwili roześmiał się.
- No dobra, to wracajmy - przyznałam mu rację.
Długo wracaliśmy do ich domu. Nie śpieszyło się nam.

Oczami Jamesa:
Późnym wieczorem wszyscy zebraliśmy się w salonie. Wiadomo.. każdy wypił po kilka piw i paszcze nam się nie zamykały. Rebeka koło północy padła i usypiała na moim ramieniu z butelką piwa z jakimś sokiem w ręku. Delikatnie zabrałem z jej dłoni szkło, a ona otworzyła oczy.
- Co jest? - mruknęła siadając prosto.
- Śpisz już. Chodź do łóżka - stwierdziłem za nią pokazując głową na mój pokój. No tak... Z powodu chwilowego braku wolnych łóżek musiałem dzielić z nią łóżko. Spojrzała na mnie z dziwnym uśmiechem. - No chodź... - powtórzyłem wstając z kanapy. Czułem spojrzenia reszty zespołu na nas, Pewnie ten idiota myślał, że... nie ważne.
- Okej - ziewnęła mówiąc to.
Podałem jej rękę aby pomóc jej wstać. Przejście do pokoju nie zajęło jej długo. Chwilę później smacznie spała. Mogłem wrócić do pokoju i pogadać z chłopakami. jak zwykle, nie obyło się bez głupich komentarzy Ulricha. Tylko dlaczego on miał takie złe zdanie o Reb? Otworzyłem kolejne piwo zasiadając na kanapie, którą poprzednio zajmowałem.
- Hej, dlaczego uważasz Reb za dziwkę? - zapytał Kirk sięgając po butelkę. - Przecież jest miła i jakoś do nikogo się nie kleiła wczoraj, nawet kiedy już chodziła najebana w trzy dupy mało co nie przewracając się. Każda która tu przychodzi po pięciu minutach leży goła u któregoś z nas w pokoju. A przecież ona tak nie zrobiła. - mówił. - Nie rozumiem cię, Lars.
- Długa historia -odwarknął rzucając ze złością piwem za siebie. Szkło rozbiło się na ścianie. Kolejna plama alkoholu wita tą ścianę.
- To opowiedz - powiedział spokojnym głosem Hammett. (Wahmmett xD, przepraszam nie mogę inaczej)
- Po co?
- Po to żebyś się głupio pytał - warknąłem.
- Bo chcę znać tą historię.
Jak on to robi, że zachowuje taki spokój i anielską cierpliwość, gdzie mnie zaczyna to wszystko za przeproszeniem wkurwiać.
- No dobra, dobra - zgodził się z wielką niechęcią.
Zaczął swoją opowieść od tego jak mnie mnie poznał. Stwierdził, że już było nie tak, potem było jak poznałem go z Reb. Wydała mu się na prawdę miłą i sympatyczną dziewczyną, bo taka jest. Po przyjeździe do LA owinęła sobie mnie wokół paluszka i byłem na każde jej zawołanie. Oskarżył ją o kradzież najlepszego przyjaciela.
- Ty byłeś o nią zazdrosny? - zapytaliśmy jednocześnie z Kirkiem.
- Było mi powiedzieć, stary - rzuciłem gapiąc się na niego.
- Byłeś tak omotany w tą miłość, ze nie widziałeś niczego poza nią. Nie miałeś czasu na próby z naszym zespołem, a jak już były to było wielkie święto... Byłeś tak głuchy na to co się do ciebie mówiło...
Dalej coś pierdolił, ale przestałem go słuchać. Nawet nie wiem już czy tu chodzi o mnie, czy o Reb, bo jak na razie to chodziło tylko i wyłącznie o mnie. Nie wiedziałem, czy to on przesadza, czy ja tego nie widziałem.Była dla mnie ważna. Pomogła mi w dość ciężkich chwilach, więc odwdzięczyłem się jej kiedy ona poznawała miasto. Nawet nie wiem czy tego chciała, ale cieszyło ją to. A on miał tylu znajomych, że mógł się zając czymś innym.
- ... Najgorzej było jak przyjechali do niej przyjaciele. Ten tleniony dwumetrowy paszczur i bardzo śliczna brunetka... Nie myśl sobie, że była ci wierna jak pojechała tam do niech. Przez przypadek powiedziała mi, że była tak pijana, że przespała się z tym czymś. Chciała to zachować w tajemnicy przed tobą, ale przyjaciołom mówi się wszystko.
Na prawdę? Przespała się z nim? Kiedy jeszcze byliśmy razem? Kiedy tak mi na niej zależało? To dlatego zerwała po przyjeździe... To już wiadomo dlaczego uważa ją za dziwkę. Z jednej strony miał rację... Nie powinna tak robić będąc z kimś innym. Chociaż po tym co działo się między nią a Duffem, można było wywnioskować, że któregoś dnia nastąpi to co ma nastąpić. Może ona nie miała co do niego planów, ale po nim było widać że też mu zależało na niej. Nawet ten rok czy dwa lata wstecz.
- I co z tego? Każdy ma prawo popełniać błędy - skomentował Kirk wzruszając ramionami. Lars poczerwieniał na twarzy ze złości.
- Ale nie takie błędy! Ona jest fałszywa Leciała na dwa fronty.. A teraz i ciebie omamiła. Przejrzyj na oczy, Hammett! Ona wcale taka nie jest na jaką się wydaje - krzyczał rozwścieczony wymachując rączkami na wszystkie strony świata. W końcu wstał. - Muszę się odlać.
- Ta informacja nie była nam potrzebna do szczęści, Ulrich - warknąłem.
- Pierdol się, Hetfield - odwarknął mi kierując się do kibla.
Kiedy ten pajac poszedł do kibla trochę się uspokoiłem.
- To wszystko prawda co on powiedział? - zapytał Kirk.
- Po części tak - odpowiedziałem zastanawiając się nad tym. - Chociaż tego, że przespała się z Duffem to nie wiedziałem.
- Kim?
- Tym, jak to on określił "dwumetrowym paszczurem"...
- Aaa... Czyli to prawda?
- No tak. Ale nie byłem aż tak zapatrzony w Reb - stwierdziłem. Nie mogło tak być. Dość sporo czasu poświęcałem i jej i zespołowi, a ona czasami narzekała na to, że za mało czasu poświęcam zespołowi i wyganiała mnie.

***

Oczami Reb:
Obudził mnie potworny ból głowy i żołądka. Pierwsze co zrobiłam, to pobiegłam do kuchni wypić im całą wodę jaką mieli w kranie. W poszukiwaniu zegarka przemierzyłam pól domu. Nawet w kiblu go nie mieli. Dopiero znalazłam go w mojej torebce, bo zapomniałam założyć go tuż po przyjeździe tutaj, Nie chciałam zgubić gdzieś wśród tego bałaganu. Szybko nałożyłam na nadgarstek sprawdzając godzinę. Stwierdziłam, że najwyższy czas zrobić śniadanie. Może zapach świeżego posiłku i gorącej kawy ich obudzi. Słyszałam takie informacje o przyjdzie Cliffa dziś popołudniu. Dawno go widziałam.
Spojrzałam do ledwo co pracującej lodówki. Świeci pustkami. Trzeba pójść na zakupy. Nie wiem gdzie tutaj są jakieś sklepy, a chłopaków nie będę budzić.
Dźwięk dzwonka telefony, bolesny dźwięk telefonu dotarł do mej głowy. Oglądając się za aparatem uderzyłam się biodrem o kant blatu od stołu. Ała. Trochę to bolesna... Jednak sięgnęłam po telefon odbierając go.
- Halo?
- O hej Reb! - zawołał zaskoczony Matt. - Myślałem, że odbierze któryś z chłopaków. Ale to dobrze, że ty odebrałaś. Wiesz na którą jest koncert?
Słysząc jego rozgadany wesoły głos sama chciałam się roześmiać. Ale jednak nie było mi do radości.
- Mówili, że na dwudziestą - odpowiedziałam z niepewnością. Pomyślałam nad tym aby jego zapytać o pobliski sklep. Musi wiedzieć! Sam przecież robi zakupy. - to teraz ja mam do ciebie pytanie... - zaczęłam zagadkowym tonem.
- Słucham cię bardzo uważnie - dalej mówił z tą radością, która zaczynała mi się podobać.
- Gdzie tutaj są jakieś sklepy? - zadałam pytanie.
- A to zależy i jakie pytasz.
- Z jedzeniem, bo ich lodówka jest pusta, a chciałabym coś zjeść - wytłumaczyłam.
Chyba humor powoli zaczął mi się udzielać, bo uśmiechnęłam się od ucha do ucha czekając na jego odpowiedz.
- Wiesz co? Hmmm... Mam propozycję - po dłuższej chwili przemówił do słuchawki. - Sklepy są kawałek stąd, więc mógłbym po ciebie przyjechać i najwyżej pojechalibyśmy razem, bo i mi trzeba zrobić małe zakupy...
Próbowałam mu wmówić, że sama sobie dam radę i żeby mi tylko to wytłumaczył. Ale on się uparł i powiedział, że za 10 minut będzie pod domem.
Przed jego przyjazdem zdążyłam tylko przebrać się i ogarnąć włosy.
Wyszłam mu na spotkanie.
Z tym uśmiechem wyglądał jak model. Rzuciłam krótkie "hej" przechodząc obok niego. Złapał mnie za ramię i przyciągnął do siebie tak, że mimowolnie przytuliłam się do niego.
- Czy jesteś głodna? - zapytał przyglądając się mojej twarzy.
- Nie jadłam jeszcze śniadania - rzekłam odsuwając się od kolegi.
- Zanim zakupy, to zjemy coś na mieście. Chłopaki nie będą mieli mi tego za złe - powiedział idąc w stronę samochodu. - Chodź tu! - zawołam mnie, otwierając mi drzwi.
Wsiadłam do środka. I znów ogarnęło mnie to dziwne uczucie. Byłam pełna podziwu dla tego auta i właściciela jak o niego dba. Cudeńko. Czuło się tutaj tą atmosferę.
Ruszyliśmy. Drogę do centrum spędziliśmy na luźnej rozmowie o rzeczach oczywistych takich jak pogoda, muzyka, czy miasto. W trakcie opowiadania o zespole przerwał mi opowiadając o tym jak Cliff w trakcie prowadzenia swojego samochodu włączał kasety Misfits i bębnił palcami o deskę rozdzielczą.
Zatrzymaliśmy się obok jakiegoś baru. Weszliśmy tam. Dym papierosowego dymu jeszcze unosił się w kątach pomieszczenia, z kuchni można było poczuć zapachy typowego amerykańskiego śniadania, jak wrzącego tłuszczu. Białe ściany dodawały surowości temu miejscu.
Rozsiedliśmy się pod ścianą. Przyszedł do nas kelner.
- To co zawsze, razy dwa - rzucił z uśmiechem brunet.
- często ty bywasz? - zapytałam z ciekawością przyglądając się jego rysom twarzy.
Było coś szczególnego w wyraźnie zarysowanych kościach policzkowych, ciemnych wiecznie rozweselonych oczach oraz tych kręconych włosach, których loczki opadające na oczy dodawały chłopięcego uroku jego typowej męskiej twarzy.
- Jak zapomnę zjeść śniadania, a muszę gdzieś koniecznie pojechać to tak. Co ostatnio zdarza mi się coraz częściej - powiedział poważnie.
- Rozumiem - mruknęłam, a mój uśmiech trochę zgasł.
- Nie martw się tak - chyba chciał mnie pocieszyć widząc moją beznadziejną minę.
- Nie martwię się.
- Spojrzałam mu w oczy aby go upewnić. Spotkaliśmy się wzrokiem i wymieniliśmy uśmiechami. Już miałam instynktownie ponieść rękę na stół, kiedy zaskoczył mnie kelner niosący dwie ogromne porcje jajecznicy. O razu poczułam się jeszcze bardziej głodna.
- Proszę bardzo - rzucił, stawiając talerze przed nami. - I życzę smacznego.
- Dzięki - odpowiedzieliśmy w tym samym czasie.
Chłopak odchodząc od stołu wyszczerzył się i skomentował wesoło pod nosem "ale się dobrali". Co z tego? Skoro nie jesteśmy razem, ani raczej nie będziemy. Nic na to się nie zanosi.

***

Weszliśmy do środka supermarketu. Zabierając koszyki rozejrzeliśmy się za wózkami. Do głowy wpadł mi pomysł. Spojrzałam na bruneta, on zrobił to samo ze znaczącym uśmieszkiem.
- Myślisz o tym samym co ja? - zapytałam wskazując na przedmiot pożądania. Pokiwał głową z "yhymm" wydobywającym się z jego zamkniętych ust.
Biegiem rzuciliśmy się na stoisko. Czułam na sobie wzrok ochroniarza. Olac to! Wskoczyłam do pierwszego lepszego wózka sklepowego. Roześmiałam się na cały głos jak mały dzieciak. Ruszyliśmy każdym rzędem w jaki dało się tylko wjechać. Jak rozpuszczone bachory! Po drodze zbieraliśmy potrzebne nam artykuły spożywcze. Mleko. Pieczywo. Jakieś warzywa. Mięso. Mrożona pizza. Makaron. Czekolady. Płatki na mleko. Jajka. No a na samym końcu dostałam ośmiopakiem piwa po brzuchu.
- Hej, a to za co? - oburzyłam się, łapiąc za brzuch,
- Za to, ze nie bylem w koszyku.
Roześmialiśmy się, po czym wyszłam z wózka gdyż zatrzymaliśmy się przed kasą. Podzieliliśmy się rachunkiem na pół. Oczywiście piwo było jego i odliczył to.
Po zapłaceniu  poszliśmy do samochodu. Spakowaliśmy na tylną kanapę, i zamiast jak normalni ludzie odstawić ten wózek na miejsc... Matt wskoczył do środka i krzyknął "Teraz moja kolej!". Chyba z godzinę zajęło nam to "wożenie się" po parkingu.
Spojrzałam na zegarek. Wskazywał wpół do drugiej.
- Nie powinniśmy już wracać? -  zapytałam kiedy przyszedł pod samochód. Z nudów kiedy brunet odstawiał sklepowego "mercedesa" usiadłam sobie na masce samochodu i patrzyłam na wskazówki zegarka.
- A dlaczemuż to? - sztucznie zasmucił się.
- Jest prawie druga, a ja muszę jeszcze się zebrać. Może uda mi się porozmawiać z Cliffem w czasie przerwy w próbie.
- Jasne - rzucił. - Złaź z auta i jedziemy.
Otworzył drzwi samochodu i sam usiadł. Zgrabnie zeskoczyłam z maski, a chwilę potem rozsiadłam się wygodnie w fotelu.

***

Z Larsem zdążyliśmy upichcić spaghetti, jeszcze zanim zjawił się Cliff. Przekonałam Matta aby został z nami do czasu koncertu. Dzisiaj już odbyło się bez zgryźliwych uwag ze strony Ulricha. Przyznał mi, że jestem znakomitą kucharką. Chyba ma jakiś dobry dzień. Basista zjawił się koło godziny szesnastej tłumacząc się, że musiał załatwić kilka spraw. Matt pokazał mi samochód Cliffa, o którym wcześniej trochę wspominał. Rudzielec musiał mieć wspaniały humor kupując auto. Nie mogłam przestać się śmiać. Z tego aż siedziałam na schodach, zwijając się z bólu (brzucha).
Co najlepsze zdążyłam wymienic kilka zdań z basistą zanim Duńczyk rozstawił swoją perkusję.
Czas minął bardzo szybko. Trochę ich posłuchałam, po czym znikłam szykując się do koncertu. Godzinę przed wszyscy byliśmy już na miejscu.
Kilka minut przed rozpoczęciem tłumy krzyczały "Metallica!". Atmosfera- zajebista!. Stojąc gdzieś po środku sama zaczęłam wykrzykiwać nazwę zespołu. Kolega obok nie był inny po tym jak ciągle dźgałam go w bok. Popijając z butelki piwo, zauważyłam jak wchodzą na scenę. Jak zawsze - pierwszy Lars pozdrawiający tłum ręką, Kirk, James i na koniec Cliff. Po rozpoczęciu pierwszego utworu zaczęło się piekło pod sceną. Rozszaleni ludzie przed chłopakami, Cliff trzepotał włosami jak oszalały, Lars robiąc swoje idiotyczne miny dawał nieźle w gary. James jak zwykle zdzierał gardło, co wychodziło mu coraz lepiej za każdym następnym utworem. Porywał publiczność już samą rozmową z nimi. Nie poznawałam tego chłopaka. Jeszcze dwa lata temu nie chciał wiedzieć nic o śpiewaniu, wolał tylko grac, a teraz jest i wspaniałym wokalistą. Nie tylko oni szaleli... Kirk dawał z siebie tysiąc procent, co było słychać w solówkach. Tłum porwał mnie ze sobą, a tuż przy zakończeniu koncertu znalazłam się pod sceną. Blondyn z lokowatym wyszczerzyli się do mnie podczas małej przerwy przed ostatnią piosenką. Popijając piwo z plastikowego kubka zapowiedział ostatni utwór. Tłum krzyczał i piszczał. Znów rozpętało się piekło tuż po tym jak po raz drugi zabrzmiały pierwsze dźwięki Whiplash. Istne szaleństwo!
Z chłopakami umówiliśmy się po koncercie przed garderobą. Z trudem przecisnęłam się przez tych ludzi. Pchnęłam drzwi wchodząc do środka, przy okazji zmieniając trochę ich plany.
- Świetna robota chłopaki! Porwaliście tłum milion razy - rzuciłam rozglądając się po ich twarzach. Widniały na nich uśmiechy pełne zadowolenia jak i zmęczenia.
- Cieszymy się - powiedział Cliff ze spokojem. W porównaniu do tego co było na scenie, to całkowicie inny człowiek.
- To czas się ogarnąć i idziemy to opić - wyrzucił z siebie James. - A gdzie podział się Matt? - zapytał.
- To ja po niego pójdę, a wy się zbierajcie - oznajmiłam i wyszłam z garderoby zespołu.
Matt stał po środku korytarza nie ogarniając co się dzieje. Zauważył mnie, uśmiechnął się i podszedł do mnie. Wymieniliśmy opinię na temat koncertu. Po kilku chwilach i zespół wyszedł śmiejąc się z czegoś. "To idziemy" powiedział któryś z chłopaków. Wróciliśmy do domu.
Było kilku znajomych każdego ze lokatorów, jak też i Cliffa. Rozgościliśmy się, a alkohol poszedł w ruch. Po dwóch godzinach pijana leżałam na kolanach Matta gadając głupoty, z których oboje się śmieliśmy. Moim przywilejem od początku pobytu tutaj było zając całą kanapę i nie wiedzieć gdzie jest reszta. Musieli być gdzieś na zewnątrz, bo tylko stamtąd dochodziły głosy rozmów.
- Chcesz jeszcze? - zapytał brunet podając mi puszkę z piwem. Spojrzałam na niego jak na idiotę. - No dobra, rozumiem.
Nie mam pojęcia jak i kiedy to się skończyło, ale było miło...


Myślałam, ze będzie krótszy D:
Znalazłam na tumblrze jak dziewczyna nazwała Cliffa "Cliffey", też Wam się to podoba? Bo mi tak :D.