Rozdział 8

Za długi to on nie będzie, ale zapraszam do czytania. :)

 Przed 18 odebrałyśmy zdjęcia od fotografa. Powiedział nam, że mamy talent do robienie zdjęć, na co wybuchłyśmy śmiechem wychodząc od niego. W drodze do domu oglądaliśmy je i naprawdę były ładne.

Wieczorem około 20 zadzwonił do mnie jeden z kolegów z kolonii. Nie był to James, a szczerze chciałam żeby to był on. Gadaliśmy we trójkę, ja, Marry i on. Na sam koniec rozmowy stwierdził, że żałuję tego, iż kolonie tak szybko się skończyły oraz, że za nimi wszystkimi tęskni. Tak, wiem po takich koloniach to wszyscy za wszystkimi tęsknią. Rozmowę skończyliśmy dopiero o 22, moja mama wiedząc, co nakupowałyśmy zostawiła nam kilka butelek wody na górze domu na szafce obok mojego pokoju, abyśmy nie latały w połowie nocy do kuchni żeby się napić. Chociaż kupiłyśmy napoje po południu i zaniosłyśmy je do mojego pokoju.

- Kiedy twoja mama ma przyjechać po ciebie? – zapytałam ni stąd ni zowąd.

- Mówiła, że po niedzieli.

- Czyli pojutrze? – zapytałam

- Tak, ale możemy o tym nie mówić, bo szkoda mi będzie stąd wyjeżdżać, a za jakiś tydzień jeszcze zacznie się szkoła.

- No tak, szkoła. – zamyśliłam się. Wspomniałam sobie ostatni rok szkoły gdzie ludzie z tego miasta uważali mnie za dziwaczkę słuchającą dziwnej muzyki, ale znalazłam kilka osób, które tak nie mówiły i z którymi się zaprzyjaźniłam, ale nie na długo.

- Ej, Reb! – zawołała brunetka chcąc ‘wybrudzić’ mnie z zamyślenia.

- Taa.

- Idziemy na góre do pokoju?

Kiwnęłam głową i chwilę później poszłyśmy do mnie. Kiedy Marry zobaczyła zbiór płyt to podbiegła do nich, wyjęła je wszystkie i zaczęła oglądać. Co chwila słyszałam jej krzyki zachwytu. Co oni widzą w takiej kolekcji płyt winylowych? Rozumiem, że jest ich aż dwie półki, ale co do zachwycania się to już nie wiem.

- Ej włączysz Led Zeppelin? – zapytała podekscytowana kiedy zobaczyła jedną z ich płyt.

- Tak,  którą? – rozpogodziłam się, kiedy podniosła Led Zeppelin IV. Zabrałam jej z rąk i chwilkę później było słychać pierwsze dźwięki Black Dog’a. Usiadłam na łóżku opierając się o ścianę. Dołączyła do mnie przyjaciółka.

Pół nocy przesiedziałyśmy słuchając dyskografię Zeppelinów, dopóki nie zasnęłyśmy.

Matka przyszła i obudziła nas wieścią, że jest kolacja na dole w kuchni i, że dzwoniła mama Marry. Zeszłyśmy ledwo ogarnięte na śniadanie. Czekały na nas znowu  naleśniki tylko, ze teraz z truskawkami i polewą czekoladową. Zjadłyśmy nie patrząc na to jaki syf narobiłyśmy na stoliku przenosząc jedzenie na talerz. Ale z nas świnie.

Później jakoś ogarnęłyśmy się i wyszłyśmy do parku, gdzie wczoraj zaprowadziłam przyjaciółkę zanim poszłyśmy do sklepu. Tam ktoś jeździł na deskorolkach, co mi się spodobało i mało co nie poleciałam tam i nie zabrałam im tej deski. Umiałam jeździć jako tako, ale warto było by się pozbijać z moje sieroctwa. Namówiłam Marry na to żebyśmy poszły do chłopaków i zobaczyły jak jeżdżą.

Zauważyłam, że paru moich kolegów ze szkoły jeździ na deskorolkach, podeszłam do niech i zapytałam czy mogę pożyczyć. Kiedy się zgodzili zawołałam przyjaciółkę. Zaczęłam jakoś powoli, bo zapomniałam jak się jeździ. Ta zaczęła się śmiać na co ja też. I tak zamiast robić to co robić siedziałyśmy i śmiałyśmy się z tego, że nie umiem jeździć. W końcu kolega podszedł i zapytała się, czy będę krzywdzić deskorolkę, czy mu oddam.

- Tak zaraz Ci oddam. – powiedziałam przez śmiech. Akurat trzymałam ją w rękach więc bez żadnych zbędnym takich tam oddałam mu jego własność.

- Dzięki – powiedziała machając nam i uśmiechając się do nas.

Jak głupia chwile gapiłam się na niego jak odchodził.

- Fajny był no nie? – powiedziała brunetka.

- Tak. – uśmiechnęłam się. – Wiesz, że pierwszy raz z nim gadałam od czasu kiedy chodzę tutaj do szkoły.

- Wow, nawet miły był.

- I to bardzo. – powiedziałam bez zastanowienia. Nikt w szkole nie był tak miły jak on.

Około 20 wróciłyśmy z miasta ledwo żywe. Do nocy spędzonej na słuchaniu Zeppelinów oraz dzisiejszym chodzeniu do wszystkich miejsc gdzie dało się wejść. Tym razem weszłyśmy do mojego pokoju. Przyjaciółka od razu rzuciła się na łóżko nie robiąc mi miejsca, a ja na podłogę, bo i tak było miękko pod moim puszystym dywanem. Zasnęłyśmy w mgnieniu oka.

Dzisiaj miała przyjeżdżać mama Marry. Dawno jej nie widziałam, ale nie chciałam żeby ją zabierała, bo było fajnie.

- Reb twoja mama wspominała kiedy przyjedzie po mnie? – zapytała schodząc po schodach.

- Nie – odpowiedziałam. – Ale możemy się zapytać. – zaproponowałam.

- Nie, wole nie.

Uśmiechnęłam się lekko i poszłam do kuchni, gdzie czekała na nas zaskakująca informacja. Weszłyśmy do pomieszczenia i ujrzałyśmy mamę Marry uśmiechniętą od ucha do ucha. Przez te jej zadowolenie aż sama się uśmiechnęłam oraz zapomniałam, że zaraz z pewnością pojadą i będzie jedno wielkie beczenie, żegnanie i takie różne czego ja nie lubię.

- Dzień dobry proszę pani.

- Cześć Reb. Widzę, że masz humor od samego rana nie to co moja mała Marry. – powiedziała szczerząc się do nas. Roześmiałam się, a brunetka strzeliła facepalma.

- Mamo – burknęła.

- Oj nie przesadzaj, będzie dobrze. – pocieszyła ją.

- Kiedy masz zamiar mnie zabrać do Seattle? – zapytała znienacka, a z jej oczu popłynęły łzy. Przytuliłam się do niej, aby ją jakoś pocieszyć, bo wiedziałam, że nie che jechać i przy okazji ja nie chciałam żeby ona wyjechała.

- Jeszcze nie wiem. Twoja mama Reb mnie namawia na to żebym została na dwa dni u was.

- Tak, mamo kocham Cię. Jak przekonasz panią Wissar to… To nie wiem co ale cię po prostu kocham mamo.

- Ja ciebie też córciu.

- Ale przekonasz? – zapytałam dla pewności.

- Zobacze… - powiedziała spoglądając na swoją przyjaciółkę.

- Nie no wy knujecie przeciwko mnie plan. – rzekła śmiejąc się.

Tylko pokiwałam głową z chytrym uśmiechem. Żeby jej się udało. Będzie fajnie.

- Chodź ze mną. – powiedziała Marry i pociągnęła mnie za rękę. Tak doszłyśmy na werandę przed dom.

- Co chciałaś? – zapytałam.

- Na serio twoja mama przekona moją mamę na to aby została tutaj? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Pewnie tak, znając jej dar do przekonywania to pewnie zostanie tutaj. – powiedziałam z jakąś taką pewnością.

- To idziemy się dzisiaj najeżać jak ją przekona? – zaproponowała.

- No oczywiście. – krzyknęłam wstając ze schodów i idąc na tył domu. – idziesz ze mną?

- Gdzie?

- Na tył. Tam może coś jeszcze zostało po ostatnim piciu z chłopakami.

- To może pójdziemy do nich? – zapytała Marry.

- Świetny pomysł. – ucieszyłam się. – Ale tylko wtedy kiedy twoja mama zgodzi się tutaj zostać, ok?

- Oczywiście.

Zostawiam was w niepokoju, czy matka Marry się zgodzi zostać. Niedawno wybiło mi 666 wejść na blogu w tym miesiącu. Dziękuje Wam :*

A teraz mnie poprawiać i krytykować.

Hahahahaha

Dobra mam taką sprawę. Jeżeli ktoś chciałby czytać mojego drugiego bloga. Nie że z tego rezygnuje czy coś, ale pisze go z koleżanką. I jest to chyba najbardziej pojebany blog na świecie, bo będą się dziać różne, dziwne rzeczy. Będzie on o Metallice.
No to podaje linka. Jeszce jedno jak na razie jest tylko "przywitanie" i nic więcej nie wiem kiedy moja koleżanka siądzie i przepisze prolog. Także zapraszam!

Metallica \m/

Rozdział 7

Dobra następny rozdział pisany z przypływem weny. Dodałam zdjęcia do "postaci". I to chyba tyle.

Axl klepnął mnie po ramieniu. Nie wiem co to miało oznaczać, ale oddałam mu waląc go z pięści w ramie.

- Ała – jęknął.

- Hahaha... – zaśmiałam się.

W tym samym czasie Jeffrey oderwał się od mojej przyjaciółki i spojrzał na mnie. Zignorowałam go. Rudy zrobił tak samo jednak jego wzrok mówił sam za siebie, nie był zadowolony. On jest jak baba, nie dawno to się cieszył, że przyjechałam, a teraz to się irytuje. Co za ruda małpa? Siadłam na huśtawce, gdzie nikogo nie było.

Dlaczego James do mnie dzwonił? Dlaczego oni się całowali? O co chodzi Willowi? Nie pojmę tego… Chyba.

Rudzielec siadł na krześle naprzeciwko Marry i Jeff’a. Nosz debil wgapywał się we mnie, jak dziecko w marionetkę. Wymienili kilka słów między sobą i  chwile później brunet dołączył. Przyjaciółka wstała z miejsca, podeszła i usiadła obok mnie. Chłopaki odwrócili się, zaczęli o czymś dyskutować. Nie chciało mi się w to wsłuchiwać. Spojrzałam na brunetkę, uśmiechnęła się do mnie.

- Nie zapytasz się dlaczego całowałam się z Jeffym? – spytała z nie schodzącym z jej twarzy zacieszem.

- Nie. – odpowiedziałam z obojętnością.

- Dlaczego?

- Bo szczerze mówiąc nie obchodzi mnie to, a i tak chłopaki kiedyś się wypaplają. Zwłaszcza jak Will się dowie o co chodzi, to wypapla mi wszystko. – ponownie obojętność w głosie.

- Jeju co ty taka obojętna się zrobiłaś. Kto dzwonił? Duff?

- Nie, James.

- Oj zakochańcu nie przejmuj się nim.

- Niby dlaczego mam się nie przejmować? On był fajny i to naprawdę. Marry ja bez niego nie wytrzymam. Mimo, że minęły 2 dni to ja za nim tęsknię... – zaczęłam swój monolog. W trakcie byłam blisko rozpłakania się, ale obyło się bez zbędnych łez.

Resztę dnia nie chciało mi się ruszyć tyłka i odprowadzać chłopaków do domu. Po dwóch godzinach namawiania, mój upór się ulotnił. Wyszliśmy z podwórka, najpierw podprowadziliśmy Jeffa. O dziwo się nie całowali tylko on uśmiechnął się do niej, a ona na niego spojrzała, podeszła do mnie, wzięła mnie pod rękę i poszłyśmy podprowadzać Will’a, który zrobił tak samo jak przyjaciółka. Jestem w środku! Jestem w środku! Oł yeah! Szliśmy nawijając całą drogę i po całej drodze tak że samochody musiały trąbić aby mogły przejechać. Ale znając rudego to on zaczął im wystawiać środkowy palec, ja się dołączyłam. Co mi tam i tak nie mam za fajnej opinii wśród sąsiadów. W końcu brunetka zaprotestowała naszym poczynaniom i zwróciła na nas uwagę. Jak śmie? My się tutaj dobrze bawimy, a ona nam przeszkadza. Ja jej nie przeszkadzałam jak się całowała z Izzym.

- To już tu? – zawołałam widząc dom Williama.

- Tak to tutaj. – rzekł rudzielec. – A teraz chodź się pożegnać.

Bez żadnych protestów podeszłam do niego i się do niego przytuliłam, objął mnie rękoma. Chwilę później lekko odsunął i mnie pocałował. On mnie pocałował? Czy ja mu na to pozwoliłam? Brunetka zaczęła klaskać, a mi zrobiło się głupio. Osunęłam się jak najdalej od niego, założyłam ręce na piersi. Tak stałam dopóki się nie odezwał.

- Ale o co ci chodzi? – zapytał poważnym tonem.

- Czy ktoś pozwolił ci mnie całować? – zadałam pytanie wścibskim tonem.

- Nie, ale co w tym złego?

- To, że ja ci nie pozwoliłam.

Potraktowałam to z humorem. Co będę gniewać się i złościć na takiego głupka. A niech ma jednego buziaka. Co mi tam szkodzi? Nie zaszkodzi i dobra. Pokręciłam głową uśmiechając się do nich. Chwilę później poszłyśmy do domu śmiejąc się z nas samych.

Wieczorem, przed pójściem spać zachowywałyśmy się jak małe dzieci. Dosłownie tak jak wtedy kiedy mieszkałam jeszcze w Seattle. Zamiast schodzić ze schodów to zjeżdżałyśmy z nich, zamiast jeść normalną kolacje to mama zrobiła nam taką jaką jadłyśmy tam kiedy u siebie nocowałyśmy, czyli kanapki z zerem białym i miodem do tego ciepła herbata z cytryną. Tak jedząc oglądałyśmy koncert Jimiego Hendrixa, później Stonsów dopóki aż nie zasnęłyśmy przy jednej z ostatnich piosenek.

Wstałam cała obolała na kanapie w salonie. Kanapie którą kupiliśmy jakiś miesiąc temu z chłopakami. Ach te wspomnienia… Marry już nie było, a właściwie to rozmawiała z moją mamą w kuchni. Zaszłam tam trzymając się za plecy jak jakaś stara babcia z reumatyzmem, brunetka zaśmiała się, matka podeszła i zapytała co zjemy. Powiedziałam, że nic mi się nie chce. To mama zaczęła mi prawić kazanie na temat dlaczego mam jeść śniadania i że będę gruba. Powiedziałam jej o mojej wadze na co ona się zdziwiła.

- Dziecko ty musisz coś jeść! – zaprotestowała.

- Mamo, nie muszę jeżeli nie chce.

- Prawda, dzieci nie wolno zmuszać do jedzenia. – powiedziała przyjaciółka, uśmiechnęłam się do niej za to że mnie jakoś broni w tej sprawie, bo z matką się nie dogadasz.

- Tak, ale ona musi coś zjeść, jest za chuda.

- Mamo... – rzekłam z irytacją.

- Nie mamo, tylko zrobię wam naleśniki, a wy w tym czasie pójdźcie do salonu, albo z Roxy na podwórko.

- Dobrze, ale z masłem orzechowym, ok ? – zaproponowałam. Marry pokiwała głową, że też by chciała.

- Tak, dziewczynki, a teraz wynocha mi z kuchni. Sio, nie widzę was. – wygoniła nas z kuchni.

Poszłyśmy do salonu, tam gadałyśmy o różnych rzeczach. Nagle przyjaciółka zaczęła temat chłopaków. Szczerze mówiąc nie chciałam o tym gadać.

- Reb muszę ci coś wytłumaczyć...Pewnie się za to na mnie złościsz. – zaczęła.

- Ale niby za co? Jak ja się na ciebie nie złoszczę, Marry. – upewniłam ją. Jednak on się uparła, że jestem na nią zdenerwowana.

- Ale mi to ciąży w głowie.

- No dobra. – westchnęłam.

- No dobra dziewczynka, a teraz słuchaj... – zaczęła. – Wszystko zaczęło się od tego kiedy ty poszłaś odebrać telefon od Jamesa. Ja z Jeffrey’em założyliśmy się, ze jeżeli Will poleci za tobą i z tobą też wróci to ja go pocałuje, a jeżeli przed tobą to odda mi swoją butelkę. Kiedy już wychodziliście my to usłyszeliśmy i było pewne, że on wygrał i będę musiała go pocałować. Później jak zobaczyliśmy wasze cienie obok domu, to westchnęłam i nie chętnie go pocałowałam. Potem dopiero zauważyłam ciebie i Will’a, a Jeff się odsunął. Tak było. Musiałam się tobie wygadać, bo w końcu jestem twoją przyjaciółką, oni tak samo.

- Rozumiem, ale… Dlaczego on się o to założył? – zapytałam patrząc na podłogę.

- Mnie o to nie pytaj. Zapytaj jego co mu chodziło po głowie, kiedy się ze mną zakładał.

- Ok. To jak będę się z nim widzieć to się zapytam.

- Rebecco, Marry, chodźcie na śniadanie! – zawołała mama z kuchni wystawiając głowę przez drzwi tym samym przerywając naszą rozmowę.

- Już! – odkrzyknęłam. – Chodź, idziemy bo nie da nam spokoju.

- Ok. – powiedziała z uśmiechem na twarzy. Poszłyśmy do kuchni, siadłyśmy przy stole i zajadałyśmy pyszne naleśniki mojej mamy.

- Ale dobre. – rzuciła brunetka z pełną buzią. Roześmiałam się, ona po mnie.

- Mogłabyś mi oszczędzić takich widoków. – powiedziałam przez śmiech. My to nigdy nic nie traktowałyśmy na poważnie przy jedzeniu.

Po posiłku zebrałyśmy się na łąki z moim psem. Brunetka go uwielbiała, miałam go już przez przyjazdem do tej wiochy, kupili mi ją rodzice na moje 3 urodziny, tak obym mogła z kim rosnąć i bawić. I tak było, wraz jak ona rosła ja tak samo.

Matka dała mam aparat abyśmy mogły porobić sobie zdjęcia. Taka pamiątka z wakacji. Napstrykałyśmy całą kliszę zdjęć. Przyprowadziłyśmy psa do domu, mama wyjęła mam kliszę, zapakowała tak abyśmy nie naświetliły jej w czasie drogi do fotografa. Także poszłyśmy do niego, i wywołałyśmy zdjęcia, które miały być gotowe na 18 dzisiejszego dnia. W tym czasie kiedy nasze „ pamiątki” się wywoływały poszłyśmy do parku, nad rzekę i po sklepach. Kupiłyśmy jedzenie na tą noc. Mnóstwo słodkiego, słonego, kwaśnego oraz picia. Trzymając po dwie reklamówki w rękach doszłyśmy do domu. Dostałyśmy opierdol o to, że za dużo kupiłyśmy i się spasiemy jedząc to w nocy. Matka, oj matka nie przesadzaj.

Rozdział 6

Jakoś wcześnie i szybko, bo napisałam to w 2 i pół godziny xD. Szczerze mówiąc nie chce mi się tego sprawdzać i dodaje to skopiowane z worda. :D Jestem genialna. Tak. Hahaha ale pomieszałam. Zapraszam do czytania! :D

Siedziałyśmy na werandzie popijając sok z pomarańczy, który same zrobiłyśmy. Moja mama pojechała do pracy, aby załatwić jakieś dokumenty. Marry koniecznie chciała spotkać się z moimi kolegami, właściwie to z Jeffrey’em i stęsknionym rudzielcem, którego od czasu naszej pierwszej rozmowy przez telefon nie poznaje. Chłopak się zmienił i to bardzo.

- Reb zadzwonisz do chłopaków i zapytasz się czy przyjdą? – błagała mnie po raz setny.

- Ale dlaczego? – zapytałam z pewnością, ze po tym pytaniu jakoś przejdzie jej ochota spotkania z chłopakami. Jednak nie, bo tylko uśmiechnęła się prosząco. – Oj no dobra, zadzwonię, ale ty im będziesz się tłumaczyć jak coś będą mieli przeciwko, ok?

- Tak.

- O jeszcze jedno Jeff może przyjść trochę później, bo mieszka poza miastem. A reszta to wiesz.

- Kto reszta? – zapytała zaskoczona.

- Will, ten rudy.

- Ten co nie mógł bez ciebie wytrzymać?

- Tak. – westchnęłam i pomaszerowałam do kuchni po telefon.

Wybrałam numer pierw do Jeffrey’a. Jeden sygnał, drugi, trzeci, już miała się rozłączać, ale odebrał brat Jeffa bodajże Kevin. Nie odróżniałam jego braci, oboje młodsi, oboje braćmi.

- Cześć, dasz mi do telefonu Jeffrey’a? – zapytałam grzecznie.

- Tak, zaraz go zawołam. Ty jesteś ta Rebecca?

- Tak.

- Jeffy dużo o tobie opowiadał.

- Yhym… Pewnie kłamał. – uśmiechnęłam się.

- Nie, mówił, że jesteś fajna i że chciałby cię poznać. – dzieciak mówił to z zadowoleniem w głosie.

- Tak, tak. Kłamał. Zawołasz swojego brata?

- Już wołam. – rzucił szybko, odłożył słuchawkę obok telefonu, zaczął drzeć się na bruneta aby zszedł. Usłyszałam jak na niego krzyczał, że nie zejdzie, bo jest zajęty graniem na gitarze, ale jak mały wspomniał o tym że ja dzwonię, to zbiegł i to dosłownie. Po paru sekundach stał przy telefonie zasapany jakby biegł na sztafecie na 800 metrów.

- Cześć – powiedział łapiąc powietrze do płuc.

- Hejka, mam pytanko. Wyjdziesz może na miasto, albo przyjdziesz do mnie? – zapytałam śmiejąc się z niego.

- Yyy… A tak to przyjdę po ciebie.

- Jasne, to zbieraj się. Cześć.

- Cześć.

Rozłączyliśmy się w tym samym czasie, wyjrzałam przez drzwi i krzyknęłam do przyjaciółki, że Izzy przyjdzie nie długo i dzwonię do Willa. Tylko kiwnęła głową. Wybrałam numer. Jeden sygnał, pół drugiego i odebrał William.

- Hej, wyjdziesz za chwilę? – zapytałam nie zważając na to czy to się przywita czy nie.

- Jasne. Za jakiś czas będę u ciebie pod domem.

Rozłączył się nawet nie żegnając. Odłożyłam słuchawkę, dolałam nam do szklanek soku, poszłam na schodki przy drzwiach. Podałam sok Marry. Przez chwilę myślałam o Jamesie, do kiedy brunetka nie zaczęła mnie szturchać po ramieniu oraz machać przed twarzą rękoma.

- Co?

- Patrz kto idzie. – wskazała na ulicę po której szła ruda małpa od zakłócania mi kolonii. Pokręciłam głową.

- Siema Reb, nie wiesz jak ja się za tobą stęskniłem… - zaczął z uśmiechem podchodząc do mnie, rozkładając ręce tak żebym mogła się do niego przytulić. No oczywiście jak można nie skorzystać z okazji i nie przytulić się z kolegą. W końcu podobno przytulanie przedłuża życie o 8 minut. – O i nawet jest przyjaciółka mojej koleżanki. – dokończył przytulając mnie.

- A gdzie Jeffy? – zapytała wstając ze schodów i idąc w naszą stronę, po czym ja oderwałam się od rudzielca, odwróciłam się.

- Mówił, że przyjdzie za jakiś czas, w sumie nie mieszka tak jak on – wskazałam na rudego – w mieście pare przecznic dalej.

- To gdzie on mieszka?

- Jakieś 10 kilometrów od miasta. – odpowiedziałam z obojętnością potrząsając ramionami.

- Dziesięć? – zapytała zaskoczona. Potrzęsłam potakująco głową, na co ona też kiwnęła.

Stałyśmy przez pięć minut  gapiąc się na siebie, to znaczy ja z Marry na Axl’a i Izziego. Ten widok mnie rozwalał, nie wiem dlaczego. Nie mogłam się napatrzeć na bruneta, z niewiadomego powodu zrobił się dla mnie jakiś taki słodszy, zwłaszcza jak miał dobry humor. Od zawsze chodził ponury i to mnie w nim dziwiło, bo jak można nie mieć humoru, albo uczuć?

- Idziemy gdzieś czy będziemy tutaj tak stać i się na siebie gapić? – zapytałam lekko poirytowana chociaż patrzenie na Jeff’a było fajne. Co ja się jego czepiłam?

- Tak. To może wy tu zostańcie, a my coś rozkminimy i pójdziemy się napić, ok? – zaproponował Will.

- Jasne. – rzekła Marry uśmiechając się.

Koledzy poszli kombinować jakieś picie, tylko niech nie przyniosą wina, całe kolonie piliśmy albo wino albo wódkę. I szczerze mówiąc wolę wódkę.

- Co ty dajesz dziewczyno? – zapytałam szturchając ją w ramię.

- Nic, spędzimy miłe popołudnie z twoimi kolegami. W końcu nie jestem tu cały rok.

- No prawda, ale…

- Nie ma ale... Chodź coś przyszykować na tył domu. Chyba nie chcesz mieć rozwalonej chaty, co?

- No nie chcę.

Tak zabrałyśmy się za przenoszenie stolika, kilku krzeseł i ogarnięciu jakiegoś fajnego kątka po to aby sąsiedzi nie widzieli co robimy, bo jak matka dowie to nas pozabija.  W trakcie tej całej robocizny wymieniałyśmy poglądy na temat naszych imprezek i  zepsutych przez nie mieszkań. Przerwałyśmy temat kiedy usłyszałyśmy krzyki chłopaków. Pewnie znowu Will drze się na Jeffrey’a o to, że nie ma humoru. Wyszłam zza rogu i zobaczyłam ich twarze patrzące na mnie, spojrzałam na siebie. Coś nie tak ze mną jest, czy co?

- Mówiłem! – krzyknął z zadowoleniem brunet.

- Ale co? – zapytałam zdziwiona podnosząc dłonie ku górze.

- Nic. Już.

- Aha, i co macie? – zaciekawiłam się.

- Tooo. – powiedział Will pokazując 4 butelki. Dwie z wódką oraz dwie z winem. Znowu wódka i wino ile można. Pewnie to zmieszają i będzie bania. Tylko żeby niczego nie zarzygali.

- Chodźcie na tył domu. – machnęłam ręką aby szli za mną. Tak zrobili.

Nawet szybciej niż ja, butelki postawili na stoliku. Na huśtawce huśtała się Marry, pobiegli do niej i rzucili się na (biedną) huśtawkę. Zasyczałam cicho patrząc jak mało co się nie rozpada, momentalnie odwróciłam głowę jednak nic się im nie stało.

Po dwóch godzinach  picia, picia i jeszcze raz picia, usłyszeliśmy dźwięk dzwoniącego telefonu.

- Czy mi się wydaje czy ktoś dzwoni do ciebie? – zadała pytanie przyjaciółka.

- Wydaje ci się, Marry.

- Nie, nie wydaje mi się. A wam, chłopaki też się wydaje?

- Ale co? – zapytał ledwo ogarniający Will. A od zawsze miał dobrą głowę. Ja tam jakoś dawałam sobie radę, może przez te kolonie nabrałam wprawy.

- Dzwoni telefon, czy nie? – oburzyłam się.

- Yyyy… Chyba tak. – wybełkotał.

- A ty Jeffy jak sądzisz? – przechyliłam się w jego stronę, siedział obok mnie.

- Dzwoni. Czy tylko mi nie zjebało mózgu tym co pijemy? – spytał.

- Mi nie zjebało i jak widać Marry też nie. -  oznajmiałam patrząc w jego oczy, były takie brązowe. Kobieto, otrząśnij się.

Wstałam i chwiejnym krokiem poszłam odebrać telefon. Przyjaciele zaczęli się ze mnie śmiać. No tak to jest jak się chodzi po pijaku. Weszłam do domu, odebrałam telefon i usłyszałam znajomy głos. Głos…. Głos Jamesa. Myślałam, ze się popłaczę, ale tak się nie stało, na szczęście. Zaczęliśmy gadać. Przez całe 15 minut nie zorientował się, ze piłam. Potem gdy to zauważył chciał zakończyć rozmowę ale ja nalegałam, że nie. Gdzieś w połowie rozmowy zawitał do mnie Will. Stanął oparty na jednej nodze, a ręce trzymał na biodrach. Roześmiałam się i uśmiechnęłam do niego, zrobił to samo. Pożegnałam się z Jamesem. Podeszłam do rudego, ominęłam i wyszłam z domu zostawiając go samego w budynku. Zdał się na siły, pobiegł do mnie i poszliśmy razem za dom do Marry i Jeff’a. Wychodząc za ściany zauważyłam jak to oni się całowali. CAŁOWALI?? Stanęłam na baczność jak słup i nie ruszyłam się z miejsca.

Rozdział 5 cz.5

Najdłuższy. Chyba i ostatni związany z koloniami na Florydzie. Mam mnóstwo pomysłów na napisanie kolejnych rozdziałów. Jednak jedna osoba mi przeszkadza. Dobra przechodzę do rozdziału:

Tydzień jak tydzień minął powoli. Ja i Marry trzymałyśmy sztamę z chłopakami oraz ze starszym towarzystwem. Co drugi dzień robili popijawę, kiedy przychodziły do  nas wychowawczynie to albo chowaliśmy napoje i udawaliśmy, że gramy w karty, albo z nami piły. Dzień w dzień chodziliśmy na plażę, a ja przyglądałam się pewnym trzem młodzieńcom. Stwierdziłam, że nie będę taka jak inne dziewczyny i pójdę do nich. Aktualnie grali w siatkę w wodzie mniej więcej po biodra na co facetki darły się abyśmy dalej nie chodzili. Miałam wyjebane na to co mówią, a zwłaszcza kierowniczka.

Któregoś dnia po kolacji większość kolonii zorganizowała dyskotekę, których nienawidzę. Świeżutko po kolacji Jennifer wpadła do pokoju i wywróciła go do góry nogami za co dostała ode mnie kilka gróźb. Przecisnęłam się przez stertę jej ciuchów  do swojego łóżka. Siadłam na nim patrząc na zegarek, który wisiał naprzeciwko mnie. Oglądanie kręcących się wskazówek były o wiele ciekawsze niż gadanie z Marry, czy tym bardziej Jenny.

Kiedy wybiła dwudziesta blondynka wyleciała jak rakieta z domku nic nie mówiąc, bo w sumie po co coś mówić skoro można wypierdolić z pokoju w ciągu sekundy. Ja zbuntowana nastolatka nie chciałam iść na to coś zwane dyskoteką, czy jakoś tak. Pani kierownik przyszła po mnie po piętnastu minutach.

- Rebecco, dlaczego nie idziesz na dyskotekę? – Zapytała miłym głosem. Jak na razie miłym.

- Bo proszę pani brzuch mnie boli. – Zaczęłam zmyśla tylko po to aby nie iść.

- To chociaż chodź i tam posiedź. – Zachęciła mnie.

- No dobrze. – Rzekłam niezbyt przyjemnym głosem.

I tak poszłam do świetlicy gdzie była ‘impreza’, siadłam na krześle i pusto wgapywałam się przed siebie.

Wyszłam z tego budynku i poszłam pod werandę gdzie rozmawiali starsi koledzy. Usiadłam na ławce obok bodajże Mike. Takiego bruneta o dłuższych, ciemnych włosach i przesłodkich brązowych oczach. Akurat rozmawiali o… O koncercie? Że co? Dołączyłam się do nich.

W trakcie konwersacji pod daszek wpadła mała Julia, która lubiła nasze towarzystwo. Nawet słuchała z nami muzyki jak załatwili nam gramofon. W końcu z nudów zapytałam o to czy  zrobilibyśmy pogo.

- Pojebało cię?! Do takiej muzyki? – Dostałam pytania od kolegi.

- Nie, nie pojebało. A co nie można? W szkole zawsze robimy. – Odpowiedziałam z uśmiechem.

- Pojebana jesteś. – stwierdziła moja przyjaciółka śmiejąc się.

- Wiem.

- To idziemy. – Krzyknął ktoś ze środka werandy.

Poszliśmy, właściwie to pobiegliśmy do świetlicy gdzie była ‘dyskoteka’. I się zaczęło tak że wbiliśmy do budynku grupką na całą ludność tańczącą do muzyki. Na początku nie wiedzieli co się dzieje, kiedy zorientowali się co się dzieje to stali obok i patrzyli na to całe zajście. Na sam koniec znalazłam Marry i śmiałyśmy się jak głupie.

- I co mówiłam, ze fajny pomysł?

- No, ale było zajebiście. – Usłyszałam odpowiedź z sobą.

Udałam się przodem pod werandę, rozmawiałam z małymi dziewczynkami, które w trakcie naszego występy poszły pod nią. Chwileczkę później usłyszałam kroki Jenny, jak podchodzi do mnie i od tyłu grze się ‘co to miało być?’. Zignorowałam to.

- Cindy idziesz ze mną do świetlicy potańczyć? – zapytała przerywając mi rozmowę z mniejszą koleżanką.

- Nie. - odpowiedziała piskliwym głosikiem.

- No chodź. – namawiała ją w dalszym ciągu.

- Jeju ja nie chce iść to jej nie zmuszaj. – rzekłam w jej stronę. Na co zdenerwowała się.

- Nie odzywaj się. Nie ciebie pytam.

- No to co. Ale nie widzisz tego, że nie chce iść?

- Zamknij się! – krzyknęła na mnie.

- To ty ją zostaw w spokoju, zabierz inne swoje koleżanki i z nimi tańcz, a nie wyciągasz ma siłę małą. Masz jakiś problem ze sobą?

-Nie, chyba ty je masz!

- Zostaw ją! – warknęłam kiedy szarpała małą Cindy.

- Nie mów mi co mam robić!

- Możecie się nie kłócić? – zadała pytanie roztrzęsionym głosem mała blondynka.

- Tak, mała. Ja przestanę tylko, żeby ta idiotka skończyła ciebie ciągnąć na tą dyskotekę.

- Idiotka? – spytała podchodząc do mnie.

- Tak. Bo tak zachowujesz się, wiesz?

Nic się nie odezwała jednak na jej twarzy wyrysowało się coś w stylu połączenia zdenerwowania, idiotyzmu i furii. Nie mogłam tego opisać. Spojrzała na mnie zabójczym wzrokiem, po czym odeszła z blondynką, która wyrywała jej się z prośbą abym jej pomogła. Nie mogłam siedzieć i patrzeć na o co wyprawia, podeszłam do niej i wyrwałam z rąk Jenifer małą dziewczynkę. Odwróciła się i wypchała z werandy i wrzuciła do błota. Potrzepała rękoma i poszła udając jaka to ona jest dumna ze swojego uczynku.

Chwilę później wszyscy znaleźli się obok mnie. Cindy pomogła mi wstać, byłam cała w błocie. Dosłownie w tej samej chwili jak się podniosłam podbiegł do mnie Duff, chwycił za nadgarstki i zapytał czy nic mi nie jest. Odpowiedziałam, ze nie oraz żeby mnie puścił.

- Martwiłem się o ciebie. – zaczął. – Na pewno nic ci nie jest?

- Dlaczego martwiłeś się o mnie?

- Bo ona ciebie wywaliła do tej kałuży. – wskazał na błoto. Właściwie to nie wiem skąd się ono wzięło, w końcu nie padało dzisiaj. Ale była i ja w niej też.

- Oj nie raz przeżyłam gorsze upadki, czy wpadki. – kiwnęłam ramionami uśmiechając się krzywo. Puścił moje przeguby i momentalnie mnie przytulił. Przytulił? Zdziwiłam się jego zachowaniem, nagle stał się jakiś bardzo miły.

- Co to miało być. – spytałam kiedy przestał mnie obejmować.

- Uścisk przyjaźni.

- Okej. – powiedziałam w zwolnionym tępię oddalając się trochę od niego. Zauważyłam z dala zbliżającą się blondynkę.

- Co ty robisz? – zapytała Duff’a przy czym patrząc na mnie wzrokiem zabójcy. Co za wstrętna suka. Myśli, że on tego nie widzi. Chyba ślepy nie jest. Spojrzałam na nich ostatni raz na co szatyn się roześmiał. Jak tak można? – Dlaczego się śmiejesz? Miałeś odpowiedzieć mi na poprzednie pytanie.

- Co robię to nie twoja sprawa, nie jesteś moją matką żebyś mogła sprawdzać co robie i z kim robię. – prychnął.

Tak zaczęli się kłócić. Na co ja przybrałam ciekawą minę, bo to było coś tak jakby zaciekawienie połączone z niedowierzaniem. Marry podeszła do  mnie i zabrała do pokoju, abym mogła się przebrać.

Było ciemno przed domkiem i za specjalnie nic nie widziałyśmy. Przyjaciółka na ślepaka otworzyła drzwi. Specjalizowała się tym, że kiedy nieźle się napiłyśmy to bez żadnych problemów otwierała drzwi co wiadomo nikomu dobrze nie idzie takiej sytuacji. Wbiegając do środka nawet bez zapalania światła wyjęłam czyste ubranie, pobiegłam do łazienki ale już włączyłam je. Usłyszałam śmiech mojej przyjaciółki.

- Ej no. – oburzyłam się.

- Śmiać się nie można? – zapytała wyglądając przez okienko drzwi od łazienki.

- Można, można. Ale nie w takiej sytuacji. Mar nie przesadzajmy. – zaczęłam się śmiać.

Kiedy miałam już wychodzić usłyszałam trzask drzwi i głosy kłócącej się pary. Walenie pięścią w drzwi i krzyki z przed domku. Zdezorientowana wyszłam z łazienki i spoglądając na wydzierającą się Jenny wpadłam do pokoju gdzie siedziała brunetka z obojętną miną. Usiadłam obok niej i wpatrywałam się w nią z zaciekawieniem.

Drzwi gwałtownie otworzyły się, do środka wpadł zdenerwowany Duff, a Jennifer  schowała się za nami. Także nie zrobił sobie problemu i wszedł. Nie chciałam mu przeszkadzać w takiej sytuacji. Wiedziałam co chodzi mu po głowie. Czyżby posłuchał się mojej rady? Podszedł do niej, wyciągnął za rękę i wyprowadził przed domek. Usłyszałyśmy tylko, że ich związek nie ma sensu, że to koniec i nawet nie na szans na to co było wcześniej. Blondynka wpadła z płaczem, po czym rzuciła się na łóżko oraz przykryła poduszką. Westchnęłam cicho. Wyszłam z pokoju siadłam w przedpokoju przy ścianie. Marry podeszła do mnie, wypytywała się co się stało. Wytłumaczyłam jej, że któregoś razu poprosił mnie o radę i mu powiedziałam, że jeżeli będzie się tak zachowywała to, żeby z nią zerwał, bo to nie ma sensu. I że mam wyrzuty sumienia z tego powodu. Powiedziała żebym się nie przejmowała. Do końca koloni chodziłam trochę przygnębiona z tego powodu, ale nie dawałam poznać po sobie. Duff często pytał mnie dlaczego mam takie zachowanie w stosunku do niego, bo nie gadałam z nim po ich rozstaniu. Chyba, ze on zaczął rozmowę. Z Jamesem calutki czas chodziliśmy i śmialiśmy się z nauczycielek jak nie radzą sobie z młodszymi dziećmi, bo z nami nie było problemów. Jakoś to zakochanie przeszło na drugi plan. Przed wyjazdem powymienialiśmy się numerami telefonów oraz adresami gdzie mieszkamy. Całą drogę powrotną beczałam jak jakaś beksa. A zwłaszcza rozmawiając z Jamesem, nie rozmawiając tylko… No nawet tego się w słowa nie da ubrać. Tragedia. Pierwszy przestanek to Nowy Jork, drugi Indianapolis. Dlaczego akurat teraz nie mogą zrobić od końca? Jakoś przeżyję.

- Reb, a ty wiesz że ja z tobą wysiadam?- powiedziała Marry.

- Taaak? – zapytałam ze łzami w oczach

- Tak, idiotko zostaję u ciebie na weekend. Ostatnim razem jak rozmawiałam z matką stwierdziła że przyjedzie po mnie w poniedziałek.

- Kocham cię po prostu. – rzuciłam się jej w ramiona.

Pożegnałam się ze znajomymi i z przyjaciółką wysiadłyśmy z busa, zabrałyśmy walizki. Podeszła do nas moja matka, przytuliła nas, a ja beksa rozpłakałam się. Całą drogę do tej wioski zwaną Lafayette ryczałam. 

Poprawiać mnie jak by były jakieś błędy.