Rozdział 4

 Ten rozdział wymęczyłam. Następny będzie lepszy. I jeszcze dodam, że będzie miał tak jakby wprowadzenie. To teraz życzę Wam miłego czytania. :D

- Tak jestem, mamo. – Krzyknęłam jej z góry.

- Chodź na chwilę na dół.

- Zostaniecie tutaj? – Zapytałam chłopaków.

- Tak, nie ma sprawy. – Odpowiedział Jeff.

Zeszłam z piętra i spotkałam nawet mocno niezezłoszczona matkę. Zaczęłam się bać i to nie na żarty, zawsze się jej bałam. Jak zła matka to zła matka.

- Wytłumaczysz mi droga panno, co tu się stało?

- Tak. Ale i tak mi nie uwierzysz.

- Dlaczego miałabym ci nie uwierzyć?

- Bo powiesz, że zmyślam, a mówię prawdę.

- Mów, a nie mnie zagadujesz.

- Dobrze. Dzisiaj rano jak ty byłaś pracy poszłam na łąki z psem spotkałam tam kolegę i gadaliśmy, po jakimś czasie wróciliśmy z Roxy do domu i zasnęłam na kanapie. Obudził mnie dzwonek okazało się, że to on, Jeffrey i jego kolega, William. No to więc ze swojej uprzejmości zaprosiłam ich do środka. Oglądaliśmy koncert i Jeff zaczął zamulać. – Zauważyłam, że coś się jej nie spodobało w mojej wypowiedzi. - To znaczy był smutny. Ja wyszłam do łazienki, a ten drugi za mną. Wygoniłam go z niej i skorzystałam z toalety. Kiedy już wychodziłam usłyszałam ich krzyki, szybko pobiegłam do salonu zobaczyć co się dzieje. Ten widok mnie przeraził. Will rozwalił nam pół salonu i jeszcze chciał rzucić w Jeff’a wazonem. Wydarłam się na nich i rozpłakałam się, poszłam do swojego pokoju. Po chwili przyszedł Will i zaczął mnie pocieszać. W tym samym czasie Jeff posprzątał pokój i chciał naprawić ławę. Zeszliśmy na dół i dokończyłam to co Jeff zaczął, kiedy okazało się, że kanapa jest połamana, chociaż nie wiem jak oni to zrobili, wszyscy poszliśmy i kupiliśmy nową, podobną i wazony. Zanim przyszłaś to siedzieliśmy i słuchaliśmy płyt od wujka Steve’a.

- Czyli tak to było?

- Tak. – Skuliłam się lekko, bo nie wiedziałam czego się spodziewać po niej.

- No dobra, ale masz mi ich przyprowadzić. Muszą mi to potwierdzić.

- Dobrze.

Poszłam po chłopaków i zawołałam ich. Tłumaczyli się jakąś godzinę przed moją mamą. Pod koniec to już wszystko robiło się śmieszne, bo nie wierzyła na słowo. Ale, że było nas troje to w końcu musiała w to uwierzyć. I tak się stało. Nie miałam żadnego szlabanu i obyło się bez bicia. Ale nie wiadomo co będzie jak chłopaki pójdą. I tego się właśnie boję.

Po jakiś dwóch godzinach mama w czasie kolacji oznajmiła, że ojciec nie żyje. Załamałam się, kochałam go mimo tego co mi robił. Płakałam cały wieczór, nie mogłam zasnąć. Przez calutki tydzień nie wychodziłam z domu, właściwie to z pokoju. Matka wspominała, ze chłopaki dzwonili i chcieli pogadać. Kolejny tydzień spędziłam, albo na podwórku, albo w salonie oglądając telewizję. Za jakiś tydzień miałam jechać na obóz i musiałam powiedzieć chłopakom o tym wyjeździe i o tym, że żyję. Zadzwoniłam najpierw do Jeff’a.

- Kto mówi? – Usłyszałam jego głos.

- Rebecca. Cześć, chciałam Ci wyjaśnić ta całą…

- Reb, już myślałem, że umarłaś. – Przerwał mi. Myślałam, że zaraz z tego telefonu wyjdzie tak się cieszył.

- Spotkamy się i pogadamy?

- Tak. Kiedy? – Zapytał brunet.

- No nawet teraz.

- To gdzie?

- Może na skrzyżowaniu Shenandoah i Greenbush? – Zaproponowałam.

- Dobra to ja się zbieram. – Powiedział.

- Ok. To do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Rozłączyłam się pierwsza. Zaczęłam się zbierać. Musiałam się jakoś ogarnąć. Wiedziałam że dojście do tego miejsca zajmie mu trochę drogi, a ja musiałam pójść do łazienki i umyć się. Także umyłam się, pomalowałam i nałożyłam czyste ubrania, żeby wyglądać jak człowiek. Wyszłam po pół godzinie,  na miejscu byłam 10 minut później. Siadłam na przystanku jednak nie na długo. Po dosłownie minucie przyszedł Jeff z uśmiechem na twarzy. Ze mną było gorzej, nawet nie potrafiłam się uśmiechnąć.

- Cześć. – Podszedł do mnie. – Uśmiechnij się.

- Jak?

- No normalnie, pomóc ci?

- Nie dzięki. Ale jak ja nie potrafię.

- Jak można nie umieć się uśmiechać? No ja Cię proszę.

- Ehhh… -  spuściłam głowę.

- Co się stało?

- Nic.

- A właśnie miałaś mi coś powiedzieć.

- A no tak. Bo pamiętasz, że nie wychodziłam 2 tygodnie z domu?

- Tak.

- No właśnie dlatego, że ojciec mi umarł.

- Ojoj. To nie zaciekawie.

- Wiem. – Rozpłakałam. Jeff podszedł i przytulił mnie. No tak nie ma to jak wypłakać się w ramię przyjaciela.

-  Nie płacz, no nie płacz. – Mówił mi do ucha. Spojrzałam na niego z pytającą miną. Jakieś takie do niego nie podobne. On tylko się uśmiechnął. Wytarłam ostatnie łzy.

-  Wiesz miałam wam coś powiedzieć, ale nie miałam kiedy.

- Wam? Czyli, że mi i Willowi?

- Tak. Bo ja z tydzień jadę na obóz na Florydę.

- A na długo?

- Trzy tygodnie. Idziemy do niego?

- Tak.

Poszliśmy do domu rudego. Akurat źle trafiliśmy, bo w domu trwała niezła kłótnia. Stanęłam zamurowana przed wejściem na jego podwórko. Jeff poszedł pod drzwi, a gdy już stał mało co nie dostał od wkurwionego Axla z drzwi. Cofnęłam się jakieś trzy kroki widząc go i wywaliłam się na ulicę. Roześmiali się, a ja wstałam z jezdni, otrzepałam się i podeszłam do nich z miną zabójcy.

- Reb chciała ci cos powiedzieć. – Powiedział brunet patrząc się na rudego.

- Jadę na kolonie na 3 tygodnie na Florydę.

- Że co?

- Wyjeżdżam na 3 tygodnie.

- O kurwa. Dlaczego mówisz dopiero teraz?

- Bo dopiero dzisiaj wyszłam na dwór. - Ta i zaraz zacznie się dopytywanie, dlaczego nie wychodziłam, co się stało, dlaczego wcześniej im tego nie powiedziałam.

-A właśnie, dlaczego nie wychodziłaś wcześniej? – Zapytał Will. Myślałam, że go uduszę albo coś innego. On mi czyta w myślach, normalnie. Westchnęłam.

- A czy ty musisz zadawać tyle pytań? – Zapytałam go.

- Czekaj, ja mu to wytłumaczę, ok?

- Dobra.

Jeff zaczął tłumaczyć mu całą sytuację jak małemu dziecku, nic nie rozumiał. Myślałam, że  obydwu zabije na miejscu. W końcu wytłumaczyłam im jak to było.

- No dobra, to teraz idziemy potopić smutki i oblać wyjazd Reb. – Powiedział Will.

- To ja się piszę. – Krzyknął Jeff.

- Ee, to idziemy. – Powiedziałam. – A skąd weźmiesz coś do picia?

- Ma się znajomości. – Poruszył brwiami, na co ja wybuchłam śmiechem. Jeff spojrzał na mnie z miną ‘O co ci chodzi?’ Wskazałam na rudego, spojrzał na niego i roześmiał się.

- Ale, o co wam chodzi.

- O nic. – Powiedzieliśmy razem.

- Ahhaaa. – powiedział tak jakby w zwolnionym tempie kiwając przy tym głową. Miał nas za idiotów, czy co?

- Idziemy? – spytałam. Ruszyliśmy się z miejsca po 5 minutach. 

Do domu wróciłam po północy. Matka nic nie powiedziała. Chyba zobaczyła, że się napiłam. A z resztą, co jej do tego. Umyłam się i poszłam spać. 

Jeżeli widzicie jakieś błędy to piszcie. Liczę na wasze komentarze. :)