Rozdział 4

 Ten rozdział wymęczyłam. Następny będzie lepszy. I jeszcze dodam, że będzie miał tak jakby wprowadzenie. To teraz życzę Wam miłego czytania. :D

- Tak jestem, mamo. – Krzyknęłam jej z góry.

- Chodź na chwilę na dół.

- Zostaniecie tutaj? – Zapytałam chłopaków.

- Tak, nie ma sprawy. – Odpowiedział Jeff.

Zeszłam z piętra i spotkałam nawet mocno niezezłoszczona matkę. Zaczęłam się bać i to nie na żarty, zawsze się jej bałam. Jak zła matka to zła matka.

- Wytłumaczysz mi droga panno, co tu się stało?

- Tak. Ale i tak mi nie uwierzysz.

- Dlaczego miałabym ci nie uwierzyć?

- Bo powiesz, że zmyślam, a mówię prawdę.

- Mów, a nie mnie zagadujesz.

- Dobrze. Dzisiaj rano jak ty byłaś pracy poszłam na łąki z psem spotkałam tam kolegę i gadaliśmy, po jakimś czasie wróciliśmy z Roxy do domu i zasnęłam na kanapie. Obudził mnie dzwonek okazało się, że to on, Jeffrey i jego kolega, William. No to więc ze swojej uprzejmości zaprosiłam ich do środka. Oglądaliśmy koncert i Jeff zaczął zamulać. – Zauważyłam, że coś się jej nie spodobało w mojej wypowiedzi. - To znaczy był smutny. Ja wyszłam do łazienki, a ten drugi za mną. Wygoniłam go z niej i skorzystałam z toalety. Kiedy już wychodziłam usłyszałam ich krzyki, szybko pobiegłam do salonu zobaczyć co się dzieje. Ten widok mnie przeraził. Will rozwalił nam pół salonu i jeszcze chciał rzucić w Jeff’a wazonem. Wydarłam się na nich i rozpłakałam się, poszłam do swojego pokoju. Po chwili przyszedł Will i zaczął mnie pocieszać. W tym samym czasie Jeff posprzątał pokój i chciał naprawić ławę. Zeszliśmy na dół i dokończyłam to co Jeff zaczął, kiedy okazało się, że kanapa jest połamana, chociaż nie wiem jak oni to zrobili, wszyscy poszliśmy i kupiliśmy nową, podobną i wazony. Zanim przyszłaś to siedzieliśmy i słuchaliśmy płyt od wujka Steve’a.

- Czyli tak to było?

- Tak. – Skuliłam się lekko, bo nie wiedziałam czego się spodziewać po niej.

- No dobra, ale masz mi ich przyprowadzić. Muszą mi to potwierdzić.

- Dobrze.

Poszłam po chłopaków i zawołałam ich. Tłumaczyli się jakąś godzinę przed moją mamą. Pod koniec to już wszystko robiło się śmieszne, bo nie wierzyła na słowo. Ale, że było nas troje to w końcu musiała w to uwierzyć. I tak się stało. Nie miałam żadnego szlabanu i obyło się bez bicia. Ale nie wiadomo co będzie jak chłopaki pójdą. I tego się właśnie boję.

Po jakiś dwóch godzinach mama w czasie kolacji oznajmiła, że ojciec nie żyje. Załamałam się, kochałam go mimo tego co mi robił. Płakałam cały wieczór, nie mogłam zasnąć. Przez calutki tydzień nie wychodziłam z domu, właściwie to z pokoju. Matka wspominała, ze chłopaki dzwonili i chcieli pogadać. Kolejny tydzień spędziłam, albo na podwórku, albo w salonie oglądając telewizję. Za jakiś tydzień miałam jechać na obóz i musiałam powiedzieć chłopakom o tym wyjeździe i o tym, że żyję. Zadzwoniłam najpierw do Jeff’a.

- Kto mówi? – Usłyszałam jego głos.

- Rebecca. Cześć, chciałam Ci wyjaśnić ta całą…

- Reb, już myślałem, że umarłaś. – Przerwał mi. Myślałam, że zaraz z tego telefonu wyjdzie tak się cieszył.

- Spotkamy się i pogadamy?

- Tak. Kiedy? – Zapytał brunet.

- No nawet teraz.

- To gdzie?

- Może na skrzyżowaniu Shenandoah i Greenbush? – Zaproponowałam.

- Dobra to ja się zbieram. – Powiedział.

- Ok. To do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Rozłączyłam się pierwsza. Zaczęłam się zbierać. Musiałam się jakoś ogarnąć. Wiedziałam że dojście do tego miejsca zajmie mu trochę drogi, a ja musiałam pójść do łazienki i umyć się. Także umyłam się, pomalowałam i nałożyłam czyste ubrania, żeby wyglądać jak człowiek. Wyszłam po pół godzinie,  na miejscu byłam 10 minut później. Siadłam na przystanku jednak nie na długo. Po dosłownie minucie przyszedł Jeff z uśmiechem na twarzy. Ze mną było gorzej, nawet nie potrafiłam się uśmiechnąć.

- Cześć. – Podszedł do mnie. – Uśmiechnij się.

- Jak?

- No normalnie, pomóc ci?

- Nie dzięki. Ale jak ja nie potrafię.

- Jak można nie umieć się uśmiechać? No ja Cię proszę.

- Ehhh… -  spuściłam głowę.

- Co się stało?

- Nic.

- A właśnie miałaś mi coś powiedzieć.

- A no tak. Bo pamiętasz, że nie wychodziłam 2 tygodnie z domu?

- Tak.

- No właśnie dlatego, że ojciec mi umarł.

- Ojoj. To nie zaciekawie.

- Wiem. – Rozpłakałam. Jeff podszedł i przytulił mnie. No tak nie ma to jak wypłakać się w ramię przyjaciela.

-  Nie płacz, no nie płacz. – Mówił mi do ucha. Spojrzałam na niego z pytającą miną. Jakieś takie do niego nie podobne. On tylko się uśmiechnął. Wytarłam ostatnie łzy.

-  Wiesz miałam wam coś powiedzieć, ale nie miałam kiedy.

- Wam? Czyli, że mi i Willowi?

- Tak. Bo ja z tydzień jadę na obóz na Florydę.

- A na długo?

- Trzy tygodnie. Idziemy do niego?

- Tak.

Poszliśmy do domu rudego. Akurat źle trafiliśmy, bo w domu trwała niezła kłótnia. Stanęłam zamurowana przed wejściem na jego podwórko. Jeff poszedł pod drzwi, a gdy już stał mało co nie dostał od wkurwionego Axla z drzwi. Cofnęłam się jakieś trzy kroki widząc go i wywaliłam się na ulicę. Roześmiali się, a ja wstałam z jezdni, otrzepałam się i podeszłam do nich z miną zabójcy.

- Reb chciała ci cos powiedzieć. – Powiedział brunet patrząc się na rudego.

- Jadę na kolonie na 3 tygodnie na Florydę.

- Że co?

- Wyjeżdżam na 3 tygodnie.

- O kurwa. Dlaczego mówisz dopiero teraz?

- Bo dopiero dzisiaj wyszłam na dwór. - Ta i zaraz zacznie się dopytywanie, dlaczego nie wychodziłam, co się stało, dlaczego wcześniej im tego nie powiedziałam.

-A właśnie, dlaczego nie wychodziłaś wcześniej? – Zapytał Will. Myślałam, że go uduszę albo coś innego. On mi czyta w myślach, normalnie. Westchnęłam.

- A czy ty musisz zadawać tyle pytań? – Zapytałam go.

- Czekaj, ja mu to wytłumaczę, ok?

- Dobra.

Jeff zaczął tłumaczyć mu całą sytuację jak małemu dziecku, nic nie rozumiał. Myślałam, że  obydwu zabije na miejscu. W końcu wytłumaczyłam im jak to było.

- No dobra, to teraz idziemy potopić smutki i oblać wyjazd Reb. – Powiedział Will.

- To ja się piszę. – Krzyknął Jeff.

- Ee, to idziemy. – Powiedziałam. – A skąd weźmiesz coś do picia?

- Ma się znajomości. – Poruszył brwiami, na co ja wybuchłam śmiechem. Jeff spojrzał na mnie z miną ‘O co ci chodzi?’ Wskazałam na rudego, spojrzał na niego i roześmiał się.

- Ale, o co wam chodzi.

- O nic. – Powiedzieliśmy razem.

- Ahhaaa. – powiedział tak jakby w zwolnionym tempie kiwając przy tym głową. Miał nas za idiotów, czy co?

- Idziemy? – spytałam. Ruszyliśmy się z miejsca po 5 minutach. 

Do domu wróciłam po północy. Matka nic nie powiedziała. Chyba zobaczyła, że się napiłam. A z resztą, co jej do tego. Umyłam się i poszłam spać. 

Jeżeli widzicie jakieś błędy to piszcie. Liczę na wasze komentarze. :)

Rozdział 3

Axl:

     Po chuja robiła taką awanturę o ten pokój skoro aż tak źle nie jest... Może jednak jest. Apokalipsa normalnie. Do okoła nas leżą porozbijane przeze mnie wazony i mnóstwo kwiatków. Zerwane zasłony i zalany alkoholem dywan oraz ściany. A skąd on się wziął tego już nie wiem, a może to tylko woda. Nieważne. Telewizor wywrócony na bok ledwo gra. Fotele, które stały  na przeciw okna są teraz pod nim do góry nogami . Kanapa jest przełamana na pół i leży 'na plecach', ława nie ma trzech nóżek i stoi na odwrót niż wcześniej, a obok wejścia do pokoju są jej nóżki. Wszystkie szafki są pootwierane i cała ich zawartość wala się gdzieś po podłodze. Wygląda to tak jakby przeszło przed chwilą tornado. Ojoj jednak było źle. Zauważyłem, że barek jest otwarty.

- Jeff, dlaczego barek jest otwarty?

- Dlatego, że chciałeś rzucić we mnie butelką ruskiej, idioto.

- Tylko nie idioto. Aż tak źle było?

- Tak, Reb pobiegła na górę przez to wszystko.

Ruszyłem w stronę drzwi przez mokrą podłogę, zatrzymało mnie to coś.

- Jak już do niej idziesz to chociaż ją przeproś. - Powiedział do mnie takim tonem jakby mówił do głupka.

- Ma się rozumieć.

 Poszedłem na górę do szatynki. Siedziała na łóżku oparta głową o kolana. Chyba płakała, nie mogłem tego stwierdzić gdyż miała zakrytą głowę. Stanąłem koło niej i oparłem swoje dłonie o jej kolana. Podniosła głowę do góry i popatrzyła mi w oczy.

- Płakałaś? -zapytałem widząc oczy przyjaciółki.

- Nie, wiesz siedziałam i nawadniałam nogawki spodni. - Odpyskowała mi.

- Nie złość się na mnie. - Powiedziałem do niej milszym głosem. Chciałem ją przytulić, odpychała mnie. - Przepraszam, Reb. Przepraszam, ze zniszczyłem ci salon. - Przez te słowa podniosła wyżej głowę i spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

- Zobaczy się. Ale i tak salonu mi nie odkupisz. 

Przez chwilę zdawało mi się, że jest uśmiechnięta. Ale w tej chwili jej oczy się zaszkliły i zaczęła płakać.

- Wiem, ale wybaczysz mi?

- Ale ty uparty jesteś.- Mówiła przez łzy. Zacząłem wycierać jej policzki, jednak potoki łez leciały dalej.

-Aż tak źle jest?

- Tak. Pomyśl sobie, ze będę miała niezły opierdol, zrobią mi karę, pewnie będą mnie bić, albo gorzej. Zabiorą mi gitarę, płyty i cały sprzęt. No tak jakbym mogła zapomnieć o tym że będą chcieli żebym oddała im kasę za rozwalony salon. Nie będę mogła wychodzić przez miesiąc albo dłużej z domu, albo z pokoju, bo będę się bać swoich rodziców, że mi coś zrobią. Nie chodzić do szkoły, nie wychodzić do znajomych, nikogo nie zapraszać do siebie. Nic nie jeść, tylko pić samą wodę. To boli i to bardzo boli.

- Sam nie mam lepiej. - Dodałem ze smutkiem w głosie. Sam nie miałem łatwiej i wiem co ona przeżywa. Zrobiło mi się jej żal, aż mnie serce zabolało.

- Niby dlaczego?

- Bo mam tak samo. Ojciec mnie bije przy każdej napotkanej sytuacji, a matka tylko patrzy jak on to robi. Sama się go boi. To psychopata. - Kończąc wypowiedz po policzkach poleciały mi pojedyńcze łzy. Rozpłakałem się. Rozpłakałem? To nie było do mnie podobne, a jednak. Spojrzała na mnie i przytuliła mnie. Poczułem jakieś ciepło rozchodzące się po całym moim ciele.

- Jak ci mogę pomóc z tym salonem? - Odsunąłem się od niej i zadałem jej pytanie.

- Nie wiem. - Odpowiedziała z obojętnością w głosie.

- Jak to nie wiesz?

- No, po prostu. Najpierw muszę zejść i zobaczyć co da się odratować, albo odkupić.

- To idziemy na dół?

- Yhym.

Zeszliśmy na dół. Reb cała się trzęsła ze strachu. Przytuliłem ją do siebie, żeby się tak nie bała. W zamian dostałem jej nieufny wzrok. Dotarliśmy do tego pokoju, szybko uwolniła się ode mnie i przeszła przez próg drzwi. Stanęła i tak została. Zamroziło ją, czy co? Podszedłem do niej i ze mną było to samo, ale w mniejszym stopniu. Izzy posprzątał pokój. Wszystko stało na swoim miejscu oprócz ławy, wazonów zmiecionych w róg pokoju i zwiniętego dywanu. Nawet telewizor naprawił, pościerał podłogę i założył jakoś zasłony. Teraz brał się za naprawianie stolika. Widok mnie rozbawił. Jak on przybijał gwoździe  do blatu ławy to myślałem, że się posikam ze śmiechu. Zamiast przybijać nóżki do blatu to przybijał blat do nóżek. Na dodatek nie wbił tych gwoździ do końca tylko zostawił centymetr luzu między główką, a  ławą. Tak przybił dwie nóżki i brał się za trzecią. Ale przytrzasnął sobie palca. Rebecca ledwo stała patrząc na to.

- Jeff, co ty robisz? - zapytała śmiejąc się.

- Naprawiam ławę.

- Lepiej się odsuń, robisz to jak ostatnia sierota. - Mówiąc te słowa szatynka szła do niego. Zabrała mu młotek, gwoździe i wyjęła je ze stołu. Pomogła mu wstać i pobiegła do kuchni po klej. Skleiła go i postawiła na 'nogi'. Weszła na okno, poprawiła firanki, zeszła. Rozglądnęła się po pokoju  i pokręciła głową, zapytała nas, czy mamy jakieś pieniądze. Odpowiedzieliśmy, że w domu.

Izzy:

Will rozwalił pokój, a teraz poszedł sobie do Reb. Zacznę coś sprzątać. Zacząłem od postawienia telewizora i zwinąłem dywan, zmiotłem na bok rozbite wazony, wyrzuciłem kwiatki po drodze wziąłem szmatkę. Powycierałem podłogę. Gdy podłoga wyschła powkładałem rzeczy do mebli i ustawiłem fotele i kanapę. W końcu zacząłem naprawiać ławę, kiedy podeszła do mnie Reb i wyzwała od sierot. Pobiegła po klej i skleiła mebel. Poszła po kasę, a przed tym spytała nas, czy mamy jakąś. Wszedłem na  schody, gdy schodziła. Wyszliśmy z domu i wszyscy poszli w swoją stronę.

Spotkaliśmy się u Axl'a.

- Ile macie pieniędzy?

- Ja mam jakieś 300 dolców. - Powiedział rudy.

- Ja też. - Dodałem.

- Ja mam jakieś 1500 dolarów.

- Wow! Ale ty jesteś bogata. - Skomentował Will.

- Tak, bogata. Uważaj bo... To są lata zbierania pieniędzy na czarną godzinę. A teraz chłopaki idziemy do meblowego i kupujemy kanapę oraz wazony. Będziecie to wszystko nieść do mnie do domu.

Calutką drogę do domu i z domu do Rudego nuciłem jakąś nieznaną mi melodię. Wybraliśmy, a właściwie to pokłócili się  o to, która kanapa jest bardziej podobna do tej, która stoi w salonie. zapłaciliśmy za zakupy niecałe dwa tysiaki. Doszliśmy do domu zdyszani i ustawiliśmy ją na swoim miejscu. Zaprosiła nas do swojego pokoju, a sama polazła do kuchni. Wróciła z górą kanapek i napojami. Pokój jak pokój zwykły. Ściany koloru jasnego niebieskiego. Pod oknem łóżko i naprzeciwko drzwi i mała wnęka z półkami,a na nich winyle. Na ścianie obok stały dwa regały i biurko obok niego książki oraz gitara akustyczna. Will siadł na łóżku i gapił się na drzwi, a ja poszedłem zobaczyć winyle. Poukładane były alfabetycznie i rocznikiem wydania. Najbardziej zainteresowały mnie takie zespoły jak Iron Maiden, AC/DC i Motorhead. 

- Ho ho kto ogląda moje ukochane płyty? - Powiedziała widząc mnie przy półkach. - Jaka ci się najbardziej podoba?

-  Te trzy.- Wskazałem na nieznane mi płyty AC/DC i Iron Maiden.

- A wiec brytyjski heavy metal i australijski rock n roll.

- Włączysz jedną?

- Jasne.

- AC/DC?

Zabrała mi płytę i włączyła.

Rebecca:

 Nie warto było ich puszczać samych do mojego pokoju. Will rozwalił się na moim łóżku, a Jeff próbował zaopiekować się moimi płytami. Od tego myślenia to mnie nogi zabolały i usiadłam na biurku jedząc kanapki. W końcu Izzy poprosił mnie, żebym przełączyła płytę.

- Na jaką?

- Iron Maiden?

- Dobra. - zeszłam z biurka i przełączyłam na moją ulubioną demówkę żelaznych dziewic. Kocham swojego wujka, za to że dał mi ją tuż przed premierą. Wujcio Steve jest zajebisty i za to go kocham. Słuchając tej muzyki mało co mnie nie rozniosło. Tak ich uwielbiałam.

- Rebecco jesteś w domu?! - usłyszałam z dołu głos matki.

Rozdział 2

Trochę długi ten rozdział. Jeszcze nie mogę się przyzwyczaić do pisania jako takich rozdziałów. 

Dobra jeszcze mam pytanie. Czy ktoś czytałby opowiadanie o Metallice?

Rebecca:

Obudziłam się rano z mega wielkim kacem. Każdy dźwięk rozpierdalał mi bębenki w uszach, a o pragnieniu to nie ma co mówić. Myślałam, że wypiję pół Oceanu Atlantyckiego, tak więc poszłam do kuchni wzięłam 5 litrową butelkę i wypiłam ją do połowy. Nagle do kuchni wpadła mama.

- Dziecko, co ty wczoraj robiłaś? Ale ty masz pragnienie. – Pokręciła niezadowalająco głową na znak, iż jej się to nie podoba.

- Siedziałam z kolegami i…

- Tak, wiem co robiłaś!

- No mamo!

- Ja cię rozumiem sama w twoim wieku tak robiłam, a popatrz jak jest teraz.

- No i czego się mnie czepiasz. Ja się nie puszczam tak jak ty w moim wieku.

- Ale to było moje życie i ja o nim decydowałam. I chcę cię przed tym obronić.

- Tak, ty i twoja troska, mamo. Wiem, że się czepiasz, ale niepotrzebnie.

Wyszła, wreszcie. Miałam jej dość. Ciągle myśli, że jak koleguję się z chłopakami to się puszczam. A tak nie jest. Poszłam na górę, włączyłam moją ulubioną płytę i położyłam się na łóżku.

Izzy:

 

Właśnie wychodziłem z domu, gdy zatrzymała mnie matka mówiąc, że ktoś do mnie dzwoni.

- Halo?

- Siema, Izzy. Masz dzisiaj czas? – Powiedział Axl.

- Cześć. No mam i co z tego?

- Ty, słuchaj może poszlibyśmy dzisiaj do Reb? Jestem ciekawy, co by zrobiła jakbyśmy zapukali do jej drzwi.

- Nie uważasz, że to głupi pomysł? Wiesz jak na się mnie czepiła wczoraj jak wracaliśmy. Myślałam, że pójdzie za mną do domu, bo tak się ‘bała’ o mnie.

- Oo widzę, że cię polubiła.

- No, tak chyba aż za bardzo polubiła.

- To było jej pozwolić iść do siebie może byś skorzystał na tym.

- Kurwa, debilu ona chciała iść tylko po to, bo nie miała z kim pogadać. Nie wiesz jaką ona ma trudną sytuację w domu. I przy okazji nie wykorzystałbym jej. A taki nie jestem.- Krzyczałem na niego.

- To idziemy do niej czy nie?

- Dobra, ale to twój pomysł żebym nie musiał się tłumaczyć przed jej starymi. Ok.?

- Ma się rozumieć. Aż tak ma źle, że musi się tłumaczyć przed starymi?

- No powiedzmy. Opowiem Ci jak będziemy do niej iść.

- Dobra. O której i gdzie?

- Przyjdę do ciebie.

- Tylko uważaj.

- Nie ma sprawy.

- Narka.

Rozłączyłem się i wyszedłem z domu z Jeff’em (tutaj chodzi o psa). Chodziliśmy po okolicznych łąkach. Spotkałem tam Reb.

- Cześć. – Powiedziała pierwsza.

- Hej. – Odpowiedziałem.

Rebecca:

Nie no super, a już myślałam, że ich nie spotkam. A tu mi Jeff wyskoczył. Dziękuje mu bardzo.

- Widzę, że chodzisz z psem.

- Tak. Ty też. I co z tego?

- Nic. – Jak ja nie lubiłam spotykać ludzi jak chodziłam z Roxy. Nie miałam tematów do rozmowy. –Sorki, ale głowa mnie boli i nie mam jakoś tematów do gadania. - Uśmiechnęłam się przepraszająco. Roxy skoczyła mam mnie i wywaliłam się na trawę. – Idiotko, coś ty najlepszego mi zrobiła? – Weszła na mnie i polizała mnie po twarzy. Jak ona lubiła to robić, było to wkurzające, ale jak temu uroczemu psu zabronić to robić. Wiedziała kiedy to zrobić, zawsze kiedy nie miałam tematu do rozmów, albo jak nie miałam humoru. A teraz było to i to. Izzy zaśmiał się, mi tam nie było do śmiechu. Ale co tam. „Życie jest po to żeby się bawić”. Roześmiałam się.

- Widzę humor dopisuje?

- No można tak powiedzieć.

- To coś się stało?

- Nie, oj tak. Nie ważne… - Już nie wiedziałam co mówić. W końcu nie będę się wygadywać jakiemuś tam Jeff’owi, którego znam dopiero drugi dzień o tym jak mi matka ranek rozpierdoliła mówiąc, że niby się puszczam.

- Ktoś Ci popsuł dzień?

- Tak. I to jeszcze jak. – Wygadałam się. Mam wpierdol od samej siebie.

- To nie ciekawie.

- A żebyś wiedział. Nawet do domu nie chce mi się wracać.

- Rodzina?

- Można tak powiedzieć. Oj dobra, nie będę się wyżalać.

- Śmiało, opowiadaj.

- Nie, aż tak dobrze cię nie znam żeby wszystko tobie mówić.

- No jak chcesz.

Poszłam dalej z psem, Izzy szedł za mną. Nie miałam nic przeciwko temu. W końcu jego pies wyrwał mu się ze smyczy i pobiegł do mojej Roxy. Zaczęli się bawić, uśmiechnęłam się na ten widok i brunet też. Podszedł do mnie i tak stał patrząc na psy.

- Fajny widok. Mój pies rzadko się bawi. – Zagadałam.

- Fajny, fajny.

- A co ty taki przymulony, co?

- Nie. Czego miałbym być przymulony?

- Nie wiem, bo jakoś tak się dziwnie zachowujesz. Jakby Ci pies zdechł.

- Ale nie zdechł.

- To mów, co Ci po główce łazi.

- Bo Will cię polubił i ja cię też lubię.

- No to co?

- I chciał przyjść do ciebie.

- No to w czym problem? Bo ja nie wiedzę.

- Ale ja widzę.

- Jaki?

- Wczoraj wszystko mi powiedziałaś.

- Kurwa, dlaczego ja się wszystkim wygaduje? I to jeszcze po pijaku. Ja pierdole.

- Czyli to jednak prawda?

- Ale co ja Ci wczoraj powiedziałam?

- No, że… czekaj niech ja sobie przypomnę… - myślał i myślał. I nic nie wymyślił.

- No co?

- To, że u was się nie przelewa. Rodzice ciągle się kłócą i czasami to przeżywasz oraz to, że się ciągle czepiają ciebie o coś, a ty nie wiesz o co. Także wiesz… Potem powiedziałaś, że jak będziemy się dłużej znać to powiesz mi więcej.

- Aaa to dobrze, że tylko tyle. Aż mi kamień spadł z serca. Wiesz?

- Nie, nie wiem. Jak to jest?

- No tak, że masz taką ulgę.

- Wiesz nie znam takiego uczucia.

No tak nie ma to jak chłopaki. Oni nie mają uczuć, albo mi się zdaje. – Ty w ogóle masz uczucia? – Zapytałam prosto z mostu, nawet nie zastanawiałam się nad sensem pytania.

- Mam, jakieś mam. A co?

- Tak się pytam. – Mówiłam z pretensją. To brzmiało jakby chciał mi wmówić, ze nagle się w nim zakochałam. Ja pierdole. Aż taka głupia to ja nie jestem, żeby zakochiwać się w chłopaku poznanym wczoraj. – A tak w ogóle zapytam. To co ja wczoraj robiłam jak odholowaliśmy Will’a do domu?

- Pamiętam tylko to, że śpiewaliśmy piosenki Zeppelinów, gadaliśmy i pod koniec drogi uparłaś się, że chcesz mnie podprowadzić. – Na jego twarzy zawadniał chytry uśmieszek tak jakby miał coś jeszcze do powiedzenia.

- Aha i tylko tyle, bo to do mnie nie podobne?

- Powiedzmy…

- No weź, co jeszcze robiłam?

- No chyba tyle. Na pewno czepiłaś się mnie tego, że idę sam po ciemku do domu i chciałaś mnie zaprowadzić do niego. Jak się uparłaś to nie chciałaś odpuścić.

- Eee to nieźle. Wszyscy mi mówią, że jestem uparta, ale żeby aż tak. To nigdy.

- Nigdy nie mów nigdy.

- No co ty nie powiesz?

Nic się nie odezwał, ja z resztą też. Patrzyłam na psy biegające po wysokiej trawie.

 W końcu po kilkunastu minutach przybiegła do mnie Roxy z Jeff’em. Zapięłam psa i szłam w stronę domu. Izzy złapał mnie za ramie i obrócił tak bym na niego patrzyła. Przestraszyłam się.

- Mogę później wpaść do ciebie?

- Nie ma problemu.

- Tylko jak coś to dzisiaj się nie widzieliśmy, Ok?

- Ok.

Poszłam z psem do domu, nikogo nie było. Ucieszyłam się. Nie musiałam słuchać kazań na temat „ jak ja jestem, jaka będę, jaka była ona i jak jest teraz”. Wkurzała mnie tym całym gadaniem. Nastawiłam wodę na kawę i siedziałam na blacie kuchennym. Zamyślałam się, z tej czynności ‘obudził’ mnie dźwięk piszczącego czajnika. Zalałam kawę i poszłam z nią do salonu. Zasnęłam. Chyba naprawdę wczoraj przebalowałam, bo nigdy tyle nie śpię.

Obudził mnie dzwonek i pukanie, a właściwie to walenie pięścią do drzwi. Wstałam i poszłam do nich. Kogo tam ujrzałam to można było się spodziewać. Stał to nijaki Will oraz jego kolega Jeffrey. Z niechęcią otworzyłam im drzwi na twarzach chłopaków gościły uśmiechy.

- Nie macie kiedy przychodzić? – Zapytałam z pretensją.

- Nie. – Odpowiedział rudy.

- A mogę skopać wam tyłki?

- Nie.

- A znasz jakieś inne słowa oprócz ‘nie’?

- Tak.

- Oooo… Postępy robisz kolego. Ile jeszcze znasz słów?

- Ej, weź go nie denerwuj, bo czasami potrafi być niebezpieczny. Jak coś ja cię tylko ostrzegałem. – Wtrącił się Izzy.

- Ma się rozumieć. Aż taka wredna to nie jestem. – uśmiechnęłam się do nich.

- No, ja nie wiem.

- Coś sugerujesz?

- Nie.

- Jak widzę, że tak. Nie rób ze mnie idiotki.

- Ty, ona na serio jest uparta. – Przerwał mam Axl.

- No właśnie widzę.

- O ty umiesz mówić.

- Nie, nie umiem, wiesz? – W odpowiedzi 'strzeliłam' facepalma. Roześmiali się.

-  Ej, no będziecie tu tak stać, czy wchodzicie do środka póki was zapraszam?

- A to wchodzę. Nie wiem jak on? – Po tej odpowiedzi rudy wszedł do środka.

- Idziesz? -  Zapytałam bruneta.

- Tak, już.

Pokręciłam głową. Wszedł do domu. Poszliśmy do kuchni. Podałam im coś do picia. Siedzieliśmy i gadaliśmy. Gadaliśmy i piliśmy. Wreszcie Jeff spytał:

- Masz tu jakieś taśmy z koncertami?

- Jakieś tam mam. A co?

- Pooglądamy, bo głupio tak siedzieć i tylko gadać.

- A to spoko. Idę pogrzebać w szafkach i może cos znajdę.

Wyszłam  kuchni i szłam w kierunku salonu. Zatrzymał mnie Will.

- Czekaj. Mogę poszukać z tobą?

- Dobra. To chodź.

- Dlaczego  jesteś taka uparta?

- A dlaczego o to pytasz?

- Tak z ciekawości.

Stanęliśmy przy drzwiach pokoju chciałam puścić Will pierwszego, ale uparł się, że jestem kobieta to mam pierwszeństwo. Weszliśmy dyskutując o muzyce, a temat mojego charakteru poszedł w dal. Stojąc przy szafie z kasetami kazałam mu poszukać czegoś po prawej stronie. Ja sama szukałam od lewej w końcu stuknęliśmy się ramionami.

- I co nic nie znalazłeś?

- Nie, chociaż czekaj, - przejrzał jeszcze raz półkę. – O, mam. Areosmith?

- Yhym.- Wzięłam od niego kasetę i włożyłam ją do odtwarzacza. – Zawołasz Izzy’ego?

- Ej, Izzy idziesz oglądać ,czy będziesz siedział cały czas w kuchni. – krzyknął.

- Już idę!

- Proszę nie krzycz. Czego on taki zamulony?

- Nie wiem, cały czas jak jest ze mną jest taki zamulony.

- Aha.

Izzy wszedł do salonu rozglądając się po nim.

- Jeju, ale fajny salon.

- Normalny, jak każdy. Siadaj, bo zaraz się wywalisz od tego patrzenia na ściany. – Wstałam od magnetowidu i siadłam między will’em, a Jeff’em.

- Ej, no. – Oburzył się brunet.

- Co mam sobie iść na fotel? – Spytałam ze sztucznym smutkiem w głosie. Rudy roześmiał się. Wstałam z miejsca.

- Nie! - Zatrzymał mnie rudy.

- Mówiłam Ci żebyś nie darł swojego pięknego ryjła.

- Jak on nie chce to chodź do mnie na kolana.

- Ej, no nie tak łatwo kolego. Na to trzeba sobie zasłużyć. – Teraz to ja zaczęłam mówić z pretensją.

- Oj, no weź.

- Co mam wziąć?

- No nie wiem. Zobaczę później.

- To czekam z niecierpliwością. – Uśmiechnęłam się.

- Oj no chodź do mnie.

- Nie! Nie zasługujesz na to. Za krótko się znamy.

- Ale się poznamy.

- Zobaczymy. – Wystawiłam mu język i siadłam na fotelu.

- I co lepiej Izzy? – Zadał pytanie brunetowi.

- Tak. – Spojrzałam na nich złowrogim spojrzeniem. Nie doczekując się odpowiedzi.

Film zaczął się już dobre 10 minut wcześniej, a my dalej siedzieliśmy w ciszy.

- Boże, dlaczego tu tak cicho? – Zapytałam.

- Nikt tu Bogiem nie jest.

- To, to już wiem. Wczoraj się przekonałam.

- Nikt nie jest święty.

- No nie jest i nie będzie.

- Dobra ludzie oglądacie, czy mam słuchać waszej rozmowy? – wtrącił się Izzy.

- Kurwa oglądasz ten koncert?

- Próbuje, ale mi nie wychodzi, bo gadacie.

- To nie słuchaj nas. Problem?

- Nie, ale może trochę ciszej, co?

- Nie macie gdzie się kłócić?

- Nie! – Krzyknęli razem. Czy oni muszą krzyczeć? Uszy mi rozpierdolą.

- Kurwa nie krzyczcie, bo mi uszy rozpierdoli.

- Dobra ja się zamykam. – Powiedział Axl. Wreszcie to trzech próbach udało mi się wytłumaczyć rudemu żeby nie krzyczał.

Oglądaliśmy ten koncert w tej chorej atmosferze. W końcu nie wytrzymałam i wyszłam z pokoju. Usłyszałam kroki za mną, gwałtownie odwróciłam się i ten ktoś poleciał na mnie, wywalając nas na podłogę.

- Coś ty najlepszego zrobiła?

- Ja?

- Tak ty. – No tak, był to rudy.

- Odczep się ode mnie.

- Co ci się stało?

- Nic. Nie mogę iść do kibla?

- Eee no możesz.

- To, w czym problem?

- Bo ten głupek psuję całe oglądanie koncertu.

- No wow! Nie wiedziałeś?

- Wiedziałem, ale zaczyna mnie to wkurzać.

- Nie tylko ciebie. Dobra mogę wejść sama?

- A tak, już. Idę sobie.

Zaśmiałam się pod nosem. Jak on będzie tak za mną łaził to  go chyba zabiję. No ile można?

 Wychodząc z łazienki usłyszałam krzyki chłopaków. Pobiegłam do salonu, zobaczyłam jak Izzy stał pod ścianą, a Axl trzymał wazon na głową. Nie wiedziałam co zrobić, czy roześmiać się jak idiotka na środku salonu, czy zacząć płakać. I tak połowa salon było rozwalonego.

- Kurwa, co wyście tutaj narobili? Aż tak się wam nudzi? Poprawić wam humor? Axl odbiło ci naprawdę? Mam wam wpierdolić obydwu? Macie przestać i posprzątać mi dom!! – Wszyscy patrzyli na mnie jakby zobaczyli jakiegoś diabła, czy coś. Byłam nieźle wkurwiona. – Was się nie da zostawić na 5 minut samych. Zachowujecie się jak małe dzieci.

- Mówisz jak moja ciotka. – Powiedział rudy.

- Masz coś jeszcze do powiedzenia, czy już skończyłeś?  Może i ma rację. To teraz bierzcie się za sprzątanie salonu, bo jak rodzice tutaj przyjdą i to zobaczą to mnie zabiją.

- Dobra tylko się uspokój.

- Ja mam się uspokoić? Hahaha uspokoić? Powaliło cię chyba? Wiesz co wy zrobiliście? Rozwaliliście najcenniejszy pokój w tym domu.

- O kurwa. Że co?

- Nie ‘ o kurwa’ tylko sprzątacie to, czy mam to sama zrobić przy tym wywalając was za drzwi i dając psu do zjedzenia?

- Nie tak ostro, co? – Powiedział William.

- A jak? Wam naprawdę się  popierdoliło w główkach!

Z tego patrzenia się na to i darcia na chłopaków, aż siadłam na przewróconej przez nich kanapie i rozpłakałam się. Podszedł do mnie Jeff i zaczął coś mówić. Nie wracałam na to większej uwagi. Coś tam paplał o tym, ze to posprzątają, że zaczął Will i żebym nie płakała. Spojrzałam na niego jak na idiotę, odsunął się ode mnie i spojrzał na mnie z litością.

 - Izzy idziesz sprzątać, czy będziesz się na nią gapił?

- Zaraz.

- Zaraz to taka wielka bakteria. Rusz się, samo się nie posprząta.

Wstał i poszedł sprzątać.

- Gdzie masz jakąś zmiotkę, czy coś? - Zapytał po chwili.

- Czekaj zaraz przyniosę. – Poszłam do kuchni wzięłam to, o co mnie prosili. Dałam im i poszłam do pokoju. Miałam ich serdecznie dość.

Rozdział 1

Był rok  1978, dokładnie to 15 lipca tego roku. Było gorąco, chodziłam z moim ukochanym owczarkiem. Był strasznie leniwy jak na psa tej rasy. Dzisiaj wyjątkowo szedł, a nawet ciągnął mnie w kierunku lasu. Dużo łażę po mieście i okolicach, ale nigdy tam nie byłam.

Dobiegliśmy do lasu po drugiej stronie miasta, zdyszana ledwo zatrzymałam psa. Pobiegł dalej.

- Roxy, gdzie ty znowu biegniesz??

Goniłam ją. Wpadłam na nią, miała miękkie futro, potem do czegoś mokrego, chwilę później zobaczyłam, że to strumyk. Polizała mnie po twarzy, roześmiałam się i poczochrałam ją po głowie. Wyszłam z niego, siadłam na trawie obok psa.

- Co tam mała, jak się biegało?- Zagadałam do psa. Może i było to dziwne, ale lubiłam rozmawiać z tym stworzeniem. Kiwnęła głową, uśmiechnęłam się.

- Zmęczyłaś się? - Zaprzeczyła, jak ten pies to robił? Rozumiał mnie, a ja jego. Wiecie taka przyjaźń.

Leżałyśmy tam jakąś godzinę. Usłyszałam śmiechy. Pies zerwał się na łapy, po czym zaczął szczekać. Zza drzew ukazały się dwie postacie. Ze zdziwienia podniosłam się do pozycji klęczącej i uspakajałam Roxy.

- Zabierz tego psa, on mnie zaraz zje. – krzyczała ruda postać.

- Odczep się od Jeffa! Zrobił Ci coś? – Odpowiedział mu tym samym, ale bardziej spokojniejszym tonem brunet. Zabrał psa od swojego towarzysza i wyszedł zza krzaków. Popatrzyłam na nich ze zdziwieniem. Nie znałam gości mimo tego, że obeszłam całe Lafayette w wzdłuż i w szerz. Przytuliłam się mocnej do psa tak, aby nie wyrwał mi się z objęć i nie poleciał do swojego „kolegi”. Wstałam i zapięłam psa w smycz.

- Witaj, co taka dziewczyna robi z takim psem, w takim miejscu? – Zapytał brunet.

- Izzy, ogarnij powtarzasz się.

- Jakbym nie wiedział. Teraz się zamknij, bo chcę nawiązać rozmowę z tą panną.

Zaśmiałam się pod nosem. Już miałam mówić do nich, gdy rudy mi przerwał.

- No zobacz już się rumieni.

- Ehhh… Jak widać siedzę z psem, a właściwie to już stoję. I nawet nie wiem jak ja się tu znalazłam. Może mi podpowiecie?

- Jesteś w lesie jak widzisz.

- To już wiem. A może tak dokładniej? W jakiej części tego czegoś zwanego miastem?

- O… Widzę, że nie tylko my nienawidzimy tego miasta.

Tak. A teraz odpowiecie mi na pytanie?

- Yhym…Jesteśmy gdzieś w południowo-zachodniej części miasta za rzeką Wabash. – Odpowiedział Izzy.

-Dzięki.

- Do usług.

Odeszłam trochę.

Ej, ej, ej. Czekaj! – Krzyknął rudowłosy. Przestraszyłam się tak aż podskoczyłam w miejscu.

- Kurwa, Axl nie strasz nam lasek.

- Wam? – Odwróciłam się w ich stronę spoglądając z niedowierzaniem w to co mówią. – Wam? – Powtórzyłam pytanie.

- Nam. Może się przedstawisz?

- A po co? I tak się pewnie nie spotkamy.

- No jak to, po co? Żeby wiedzieć jak się nazywasz.

- Aha. Dobra. Coś jeszcze, czy tylko imię?

- To może jeszcze gdzie mieszkasz. Ciekawa jesteś, wiesz?

- Tak wiem. – Uśmiechnęłam się lekko. – Reb. – Podałam im rękę – Właściwie to, Rebecca.

- Will, a właściwie to mówią na mnie Axl. – Uścisnął moją dłoń.

-  Izzy. – Powiedział brunet, puścił oczko i uścisnął dłoń. Uśmiechnęłam się.

- Gdzie będziesz iść dalej? – Spytali.

- Pewnie do domu zaprowadzić psa, a potem z paczką poszlajać się po okolicy.

- A może jakbyś zamieniła paczkę na nas? – Zapytał Izzy.

- Coś mi proponujesz? Czy mi się wydaje?

- Nie, nie wydaje. Możemy ciebie podprowadzić, mamy czas. Co ty na to?

- Zastanowię się. – Zrobiłam minę zamyślonej. Po chwili pies mnie pociągnął i poleciałam na trawę. Zaczęłam wyklinać psa, chłopaki śmieli się ze mnie.

- Tak, tak. Śmiejcie się ze mnie dalej. Tak wiem jestem sierotą. Yhhh…

Pobiegłam za psem. Złapałam go dopiero przy wyjściu z lasu.

- Pojebało Cię. Czego mi uciekłaś, debilko? – W odpowiedzi dostałam pokłon. Oznaczało to, że żałowała. – Oj no nie smuć się. Najważniejsze, że cię mam i że daleko nie zwiałaś. - Roześmiałam się i przyklękłam, przy Roxy. Nie chciała iść w stronę chłopaków, więc poczekałam. Po chwili usłyszałam gadaninę chłopaków.

- To gdzie mieszka ta ładna dziewczyna?

-, Jaka? Gdzie? – Spytałam.

- Przed nami, głupku.

- Yhy… Ale gdzie?

- No ty.

- Ja ładna? Hahahahahaha. Popierdoliło was.

- Nie! – Krzyknęli.

- Mniej więcej po drugiej stronie miasta. Przy Greenbush.

- To kawał drogi. Jak ty tutaj doszłaś?

- Normalnie. – Wskazałam na psa. – To ona mnie tu zaprowadziła. – Spojrzała na mnie i pokiwała głową.

- Ten pies jakby mógł to by mówił. – Skomentował Izzy. Zaśmiałam się.

- Taaak. Ona jest mądra. Rozumie mnie.

- Widać.

- Idziemy? – Spytał Will. Kiwnęliśmy głowami na ‘tak’.

Szliśmy razem z naszymi psami i gadaliśmy o wszystkim i o niczym. Droga zajęła nam jakąś godzinę.

-To ja odstawiam psa i idziemy w dal, tak?

- Tak. – Zasalutował Axl. Zaśmiałam się.

Weszłam do domu, spuściłam psa ze smyczy. Zajrzałam do kuchni, nalałam jej wody i wyszłam głaszcząc ją i mówiąc żeby została. Posmutniała lekko, ale wiedziała, że długo nie będę chodzić. Nie ufałam im tak bardzo żeby szlajać się z nimi po całym mieście. Wyszłam przed dom. Stali przed werandą uśmiechając się do mnie.

- się No, co tak się gapicie? – Roześmiałam się widząc ich miny.

- Na nic. – Odpowiedział Izzy po chwili milczenia.

- Idziecie? – Zapytałam.

 - Tak! – Krzyknęli oboje.

Szliśmy drogą i gadaliśmy o życiu. O tym jak bardzo nienawidzimy Lafayette i całego stanu Indiany, o tym, że koledzy chcieliby wyjechać stąd do L.A. W końcu zatrzymaliśmy się przy jakimś sklepie. Rudy wszedł do niego, a ja z Izzym zwialiśmy na róg skrzyżowania. Wiedziałam, co się święci, nie raz tak robiłam ze znajomymi.

Po chwili Axl wybiegł z trzema butelkami jakiejś wódki. Za min sprzedawca i gruby ochroniarz, grozili mu, że jest tu ostatni raz i,że zadzwoni po policję. Ten wystawił im środkowy palec na pożegnanie.

- Co tak szybko? – Spytałam.

- Jak zwykle. Nie przyzwyczaiłaś się do naszego towarzystwa, mała. – Odparł zdyszany Will. Rozdał każdemu po butelce i poszliśmy tam gdzie nas nogi poniosły.

Wylądowaliśmy nad rzeką Wabash, tam  piliśmy i piliśmy. Wypiłam pół butelki wódki na raz. Trochę mnie to zdziwiło, nigdy tyle nie piłam. Byłam grzeczna, a przynajmniej tak mi się zdawało. Chłopaki chodzili pół pijani. Próbowałam ich ogarnąć, bo by biedaki powpadali do rzeki.

Wieczór. Rozchodzimy się do domów. Will mieszkał gdzieś blisko, więc ‘odholowaliśmy’ go pod dom. Potem razem z Jeffem szliśmy całą szerokością drogi śpiewając Zeppelinów i Aerosmith.

- Daleko mieszkasz? – Zapytałam patrząc mu w oczy i uśmiechając się do niego.

- No jakieś 10 kilometrów stąd.

- O kurwa to daleko. Podprowadzić Cię?

- Nie sam dojdę.

- No weź. Nie zostawię cię samego na tej drodze i jeszcze bez światła. No weź, proszę!

- Nie mówię ci sam dojdę i nic mi się nie stanie. Nie raz wracałem od Willa o późniejszej godzinie.

- No proszę!

- Nie sam pójdę, już. Patrz twoja ulica. – Wskazał palcem ulicę, na której mieszkałam. – Dobra musisz już iść. Cześć.

- No Jeff. Proszę! Chociaż do głównej, bo wyrzuty sumienia mnie zabiją.

- Ale ty uparta jesteś.

- No wiem. Mogę? Proszę, proszę, proszę.

- A niech Ci będzie.

Zaczęłam skakać jak głupia i rzuciłam się w ramiona bruneta.

- Ej no, bez takich.

- O sory, za bardzo mnie poniosło. – Uśmiechnęłam się do niego przepraszająco.

- Nic się nie stało.

Poszliśmy dalej, przy drodze prosił mnie żebym już szła do domu, ale ja nie chciałam. Skończyło się na tym, że poczekałam aż przejdzie przez drogę i miałam sobie iść do domu. Tak jak mnie prosił tak zrobiłam. Poczekałam i poszłam do domu. Było już ciemno, nawet bardzo ciemno. Przyszłam do domu, dostałam codzienny opierdziel o tym gdzie się włóczę i dlaczego tak późno. Wparowałam do pokoju i w mig zasnęłam na łóżku.

Dziękuje za przeczytanie.
Myśle, że się podobało i proszę piszcie co o tym myślicie. Co trzeba zmienić, co dodać. Możliwe, że w późniejszych rordziałach dodam narrację Izziego i Axla. 
A i coś się zwaliło. Masakra